Senin falını gördüm
Senin ellerinde
Uzattığında bana o son gün
Titriyordun küçük dallar gibi
Gidiyorum artık diyordun
O bedende iki şey ayrı konuşuyordu
Bence dedikoducudur martılar.
Şahittir çoğu zaman
Mesken tuttukları
Kayalıklar yada
Çatı kenarları…
Ne okumayı bilirdi ne de yazmayı
Bir dünyası vardı taştan topraktan.
Gün boyu umutla sallarken çapayı
Dağılmış toprak ta ektiği tohum da
Yorgun argın içtiği birkaç yudum suda
Bulurdu kendince kurduğu dünyayı.
Tutamadığım kar taneleri
Gibisin
Eriyorsun avuçlarımda…
Biliyorum sen her kışta
Gelirsin
Bir veda yaşatırsın
Bir gece yine hisara gitsem,
yine rüzgarında üşüsem,
dalsam ara sıra rüyaya
rüyamdan
saraylar geçse
bir yerinde ben!
Her sözcüğün acı birer tohum
Büyüyor içimde bir yerlerde
Git
Unut bitti artık olamaz deyişin
Aşk uzaklaşıyor
Büyüyor sözcüklerde sızı
Ne zaman
bir ot kıpırdasa,
saklasa yeşil bir böceği.
İki dal sevişse,
rüzgar örtse çiçekleri,
bulutlar gelip gitse
Karadeniz mavi,
kara deniz lacivert.
Gemiler
horona durmuş bir limanda,
bir ben değilim
sahilde hüzünlü,
Güne gülerek başla,
Bahçende küçük bir kuş bul
Kendine.
Kanatları senin olsun! …
Bir kitap al eline,
İçinden bir öykü
Yanından geçerken
tren raylarının
bir trenin rüzgarıyla
savruldum.
Tren aldı başını gitti
ben öylece kalakaldım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!