Nizamettin Özel Şiirleri - Şair Nizamett ...

Çok eylemlere karıştı,
Bir çoğu yasadışı.
Yedi sekiz yıl yattı,
Kendisi ve arkadaşı.

Günler aylar geçti,

Ah! benim deli gönlüm, sevda çeker, hem de bu yaşta! !
Lakin kapıda bekler ölüm; Nereye! ... kaçmasına kaçta...

Hayatımı yazıyorum ben,
Ama doğru, ama yanlış.
Ey benim dertli gönlüm,
Herkes gibi sende buna alış…

Hepsini yakın, bütün şiirlerimi;
Şiirlerim kadar cesur değilim.
Koyu bir itiraf sarıyor benliğimi,
İhanete varacak doğrulukta sözlerim.

Uyandırın çocukları, kör geceden;

Dağ bayır demeden,
Yaşadığı onca şeye rağmen.
Yılmamıştı, yıkılmamıştı,
Konyalı genç teğmen.

Burası güneydoğu;

Dönüp duruyorum şu alemi,
Elime ne geldiyse, hepsi bayat.
Halbuki, kul olacaktım Allah’a,
İstemiyordum böyle bir hayat...

Toplum dediler, maskara yavrusu,

Tavan, çatı;
Çöktü üst katı.
Çekmez bu sikleti,
Bu tartı.

Gönül kırık,

Rabbim bağışlar; beni de, seni de;
Gel ateşe atma; beni de, kendinide...

Karıncadır bu, sağa sola yarışır;
Ne bulsa, hemen yuvasına taşır...

Yangın kapladı şehri orta yerinden,
Elinde çocuğu kaçmakta bir anne.
Sokak ateş yumağı, kimi memnun halinden;
Diyemiyorum ki: “yanan yansın,bana ne”...

Nerde kaldı itfaiye, söndürse ateşimi;