Necmi Dayan Şiirleri - Şair Necmi Dayan

Arpa çayın kıyısında kavakların dibinde otursaydım
ve bilseydim bu kadar gürültü olacağını
dönmezdim
yuh olsun bana kendime kandım

simsiyah demlikten koyardım çayımı

aklımda senden bir boşluk kaldı. Yüreğimde kabuksuz bir sızı
hani güvercine uçarken çarpar ya kör sürücüsü olan bir araba
hani o yüz gram bile gelmeyen güvercin pat diye düşer ya asfalta
aynı öyle bir sızı mevsimini şaşıran papatya
yaz ortasında ya da arazide açan bir kardelen gibi..

Her Kuş Kendi Yuvasına uçar..
...............................Srebrenitsa sözü


ayakların yoksa
dizlerin var

Bir kaç ay önce tanımadığım bir adam; insanoğlu ileride sevmediği nefret ettiği kişi veya kişilere benzemeye başlar. Aslında Aĺah tek affedendir. İnsanoğlunun haddine degildir affetmek. Ancak insanoğlu o kişiyi
kalbinde eritirse bir şekilde öyle kabul ederse
içindeki kini nefreti öldürür. Bir bakıma nefis mücadelesidir. Adam bunları gözleri parlaya parlaya tatlı dille anlatırken bense bir kaç kişiden hangisine benzerim merakı içindeydim.
Babama mı
Sevgilime mi
Kendime mi

Kocasının Liman Ağzı' nda Akvaryum Koyun da deniz altında çektiği onlarca fotoğrafı masaya serdi. Benim ki ne zaman gelse bunları çekmeye koşuyor. Eĺime almadan hafifçe yaklaşıp fotoğraflara baktım. Aradığım izler yoktu. Bol bol çanaķ çömlek küp resimleri. Hepsi kırık. Su bulanık. Heyecan yok içtenlik yok su altında çekildikleri halde suyun bile kendine özgü dalgalanmaları yok. Sanki suyu çekilmiş kıyılarda çekilmişler gibi...Susuz bu fotoğraflar.
Kurak...Kadına söylemedim bunları. Sanki kocasından soğuttuğumun diygusuna filan kapılır. Bana kalırsa özlüyor kocasını...Çok güzeller dedim. Sergi filan düşünmüyor mu?
Sence sergilenir mi yani? Elbette dedim...

Böyle dangalak bir adamla Tıp Faķültesini neden yarıda bıraķıpda evlenir bir kadın?
Neden buralarda milletin ağız kokusunu çeker

kesin öldün
üç sefer tazelendi çınarlar
yağmurları saymadım
karsa yağdı denemez
günlerce
aylarca

devrimi tamamladım
kilit vurdum demir kapıya
dikenli mor çiçekler
ve kırlık kokuyordu dünya

onyedisinde bir genç

anadan doğma ve organik
yapış yapış olunca her şey
ham düşüncenin sonu gelmiyor
bilgelik ne yqpsın
dirilsin mi
ölsün mü

Eskiden her hangi bir sokağa girdiğinizde; o sokakta etrafı toplama taşlarla çevrili bir bahçenin içindeki incir ağacının kokusunu metrelerce öteden duyardınız.

Eskiden denizi görmezden önce denizin mis gibi iyot kokusunu da alır ve denize kavuşmanıza az kaldığını da anlardınız.

Ekmek de sebze de öyle güzel kokardı eskiden.

Pansiyonun kadın işletmecisi ay dedi sarışın sarışın mangalda balık ızgara yapamazsınız kokar. Komşular zabıtayı ararlar. Tatile gelmişsiniz tadımız kaçmasın.

Hanfendi benim yaktığım mangal kokmaz. Zabıta gelirse ben de onları şikayet ederim..Kikir kikir güldü.

Yaktım o mangalı karanlık bastırınca. Çoban salata sıcak orta halli şarap mangalda günluk balık ızgara...Hazırladım o sofrayı. Tek başına yenmez. Tıp fakültesini yarıda bırakmış sarışını davet ettim. Naz etti. Ama dedim ben tek başına yemekten hiç zevk almayan biriyim. Sonra aldığım kadehlere kırmizı şaraba ayıp olur. Siz dedim onları bilmezsiniz bana kızarlar.