'Sadece kötülerin nefret dolu sözleri ve hareketleri için değil, iyilerin dehşet verici sessizliğinden ötürü de bu nesil pişmanlık duymalı.'
Martin Luther King
hatırlıyorsun değil mi Edip
tüm kadınlar balık kokardı bu kentte.
çok içince bir park yeri gibi aydınlık olurdu sözlerimiz
köprü hayal edip feribotla yetinmek zorunda kalan tüm araçların
mola yeri gibi olurdu sözlerimiz.
bir kadının üşüyen ayakları gibi Edip
Yine o malum müzik çalıyor her yerde. Bu yeni bir yılın habercisi. Daha gelmeden yeni yıl, ufalanmış ekmeğimizden bir parça çalıyor yerkürenin aç meleklerine.
Oysa nasılda tutkulu bir yıl geçirmiştik. Diz kapaklarına kadar uzanan tek parça bir elbise gibi sarmıştım vücudunu. Seni her öpüşümde bana düşman kesilip, zıvanadan çıkıyordu tüm aylar. Aylar, otuz eşit parçaya bölünüyordu düş isimli hikayenin öğlen mönüsünde. Ve şehrin tüm melekleri dökülen her yaprağı birer bahane sayıp bir bir sana göçüyordu. Ah nasıl bir yıldı o öyle! O yıl yapılan hiçbir çekilişte büyük ikramiye diye geçmiyordu adın. Oysa ben hiç durmadan seni kazanıyordum. Oysa hep 'şanslı numaralar onda' diye anons ediliyordu bir parçası geçen yılda kalan biletim. Ben korkunç dehlizlere doğru bir yolculuk kazanmıştım. Sonra onlar geldi. Hiç tanımadığım akrabalar. Herkesi bu büyük aşktan bir parça koparmaya o kadar muhtaç sanıyordum.
İçimizdeki 'arzu canavarı' durmadı hiçbir zaman. Ve hep yeniden, yeni bir aşka arkadan çarptık. Sakladığın adalar bir bir kaldırarak ellerini, bir bir ışığa kurban ettiler kendilerini gözlerinin yarı saydam yarı kanlı yaşında. Ve ben kafamı omzuna vurduğum her anda, yeni melekler yeni gezegenler doğdu hafızamda. Ah o ne mükemmel bir bakıştı öyle etime sapladığın. Ne mükemmel bir andı. Aklımızda İstanbul. Çok sevimli taklalar atıyorduk çıkmaz hayatlara doğru. Vücudundaki derin yarıklardan tek parça elbisene bulaşan, bana damlayan, bana küfreden ağır yaralı bir zamandı.
sırf bitmemesi için
ağır ağır
düşüne düşüne içmiştim.
ah be sağ ayağım,
hiç olmasaydın keşke.
devrilmezdi belki o zaman şarabım...
21 Temmuz gecesine
karanlık bir palto var bu gece ışığa giydirilmiş.
ellerim uzuyor ceplerine,
hep bir yapraksız sarmaşıkla gizlemeye çalıştığım ellerim.
“savuruyor hüznün portakal içi saçlarını – ne ayıp”
gibi doğruldum gecenin beni serdiği yerden.
çünkü ben seni çoktan unuttum.
Bukowski işerken dilim sahipsiz bir köpek gibi korka-korka, alelacele
bir rüzgar altını alırken alkolün kokuşmuş, artık çok olmuş elleriyle
Bu hayat Sevda Film Stüdyolarında renklendirilmiştir.
'buz dağında eşkiyacılık oynayacak kadar ahmaksın sen.
Titanic'den hiç haraç kesilir mi oğlum.'
diyip, gittin.
masal, hüznün kavuğuna sığınmış
usulca suya değiyor parmakları
inan, gecenin bizden alacağı çok.
çünkü kimse kimsenin birşeyi olmuyor bu masalda
ya da kimse kimseye bir uçurum ısmarlamıyor;
nilüfere doğru ince, nazik adımlar.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!