Necdet Erem Şiirleri - Şair Necdet Erem

İnsanın dünyada bulunuş sebebi iman, ahlak ve adalet noktasındaki göstereceği insan onuruna uygun olgunluk değilmi?

Elbette her alanda kaybedenler olduğu gibi, hayata anlam kazandırıp yaşanmaya değer hale getiren iman, ahlak ve adalet noktasında da insanlıktan uzaklaşmış kem talihliler haddi tecavüz eden zavallılar bulunacaktır.

İyilerin iyi olabilmeleri, iyi kalabilmeleri ve iyiliklerinin anlaşılabilmesi; düşünce ve davranış bozukluğu içinde kendilerine ve çevrelerine zarar verdiklerinden dolayı kötü bilinenlerin varlığı ile belli olacağı gibi,

İnanç fıtri (doğal) bir ihtiyaç olduğu gibi hayata anlam kazandıran insani boyuttur.

Akıl ile varlık ve olaylar arasında kurulan münasebet, inkârı imkânsız kılar.

İnkâr;
İnancın insanı ıslah ve terbiye eden sorumluluklarından kaçmak ve kurtulmak isteyen, rahat düşkünü, lezzet tiryakisi, zayıf iradeli insanların, ilahi iradeye isyan sonucu içine düştükleri ruhsal panik.

Kendi adıma söyleyecek olursam.
Ben bahanelerimden tatmin olmuş değilim ki, yeri göğü benim için yaratıp istifademe sunanın, her şeyi gizlisi ve aşikârıyla bilen ve gören Allah’ta tatmin olsun ve dikkate alsın.

.............BAHANELER

Muhabbetini his ettirmek üzere vermiş olduğu SONSUZ NİMETLERİNE BEDEL, içinden gele gele bir şükür bile edemeyen NADANLARIN NARDAN BAŞKA GİDECEKLERİ YER Mİ VAR?

Her şey gönlünde matvidir, cihanlarda sende pinhan,
Hilkatine bir nazar kıl, bil ki her şey sende nihan.

Sen öyle bir sultansın ki, cihan emrine amade,
Senin gizli değerini, edemez hiç bir şey ifade.

Ayları yıllara, bağladım bir, bir,
Bu yolun sonunda, görünür kabir,
Bir bilen varmı ki, bu hayat nedir?
Gelene gidene, sordum bir ömür.

Gecesi gündüzü, gelir peş peşe,

Yoksun ya…
Yokluğun yüreğime dert.
İçimde hasret,
Olur.

Sensizim ya…

Gönül bağın, güller ile Gülşense?
Şeyda bülbül, kovsan bile ayrılmaz.
İman kal-an, tefekkürle güçlense,
Hain şeytan bomba vursa sarsılmaz.

Çemanzar ol, koyun kuzun meleşsin,

Geceler,
Sırlara açılan kapı.
Aydınlık,
Sırları örten bir çatı.

İnsan,

Hayat bu bir ömür, sanki bir nöbet,
Gölgeler karanlık, veriyor heybet,
Elden ne gelir ki, istersen kahret,
Umutsuz insana, ancak şaşarım.

Mevsimler dönüyor, yaz ve kışıyla,

Zamanın üstüne, varsam da gülüm,
Ne yazık elimden, alandır ölüm.

Ölürüm inan ki, yine beklerim.
Kavuşmak mahşere, kalsa da gülüm.