Necdet Erem Şiirleri - Şair Necdet Erem

Varis olmak ister isen, enbiyaya veliye,
Tembel, tembel, oturup, beklemekte nediye.
İşte ilme hazine, Kur-an sana hediye,
Uyan artık uykudan, Ölüm sana gelmeden.

Safını dikkatli seç, yanlış yerde durma ha,

Ey güzel dost, bil ki, duraklar fazla,
Kabirden sonrakiler, gelmiyor akla,
İnanan düşünür, sonsuz bir hazla,
Şu yalan dünyaya, kabir son durak.

Kabirden öteye, vardı bir berzah,

Hayat bir mektep, dersi yaşamak.
Ölüm var iken, nemümkün kalmak.

Nedir bu tembellik, kime bu inat,
Hizmete dılbeste, dururken sana,
Büyük ve küçük, cümle kainat.

Hüzün veren her nida, sevdalının feryadı,
Aşk acısı sevdanın, değişmeyen mutadı.
Aşk, biter maşuk gider, kalır dillerde yâdı.
Veda vakitsiz gelir, biter hayatın tadı.

Güneş aşk penceresinden, aşk ile kırparken göz,

Oku dedim kendime, şu kudret kitabını.
Cahil kalma hayatın, sorarlar hesabını,

İlim denen meşgale, sade yazılan değil,
Şu kudret kitabına, biraz dikkatle eğil.

Ey Dost.
Varlık âlemine anlam kazandıran insandır.
Bu iddiamı yadırgıyor isen, çevrene şöyle bir bak.

Her şeyi isimlendiren, şekillendiren
ve ihtiyacına göre değerlendiren İNSAN değilmi?

Gönül bahçesine gül tohumu ekenlerin,
akıl tezgâhından muhabbet kokuları yayılıp,
vicdan mektebinden çevreye hak ve adalet dağılır.

Muhabbet ve adaletten mahrum mahlûklara,
alçakların karakteri olan zulüm, hile, şek ve şüphe yakışır.

Dert!
İnsanı gafletten uyaran İlah’i bir ikaz.
Yanlışlarınızdan duyduğunuz pişmanlıklar.
Hala insani değerlerinizi kaybetmediğinizin belirtisidir.

Acı veren dertlerden şikâyet etmeyiniz.

Gerçek yakınlık,
fiziken aynı mekânları paylaşmak,
birbiri ile el ele tutuşup, diz dize oturmakta değildir.

Yakınlık,
bedenler farklı memleketler değil,

Evet,
”ettahribü eshel”
Tahrip, yıkım kolaydır.

Menfi muhalefet hissi,
sorumluluk yüklemediğinden nefse hoş gelir.