Necdet Erem Şiirleri - Şair Necdet Erem

Gün doğdu, bak ki güneş, tepede yükselmekte,
Düşmanlar geçti seni, sen hala esnemekte.

Sıkıldım hayatın zorluklarından.
Yaşamak bumudur bilemiyorum.
Gözlerim umutsuz bir arayışta,
Aradığım şeyi bulamıyorum.

Manasız geliyor, geliş gidişler.

Gurur, kibir, azamet,
İlah olana yarar.

Aciz olan bir kulda,
Bu sıfatlar ne arar.

Hayat bir süreçtir, her anı farklı,
Her etap, bir biri, içinde saklı,
Farklı düşünceler, hepside haklı.
Başı meçhul, sonu mevhum yol.

Ölüm yok oluyor, ölünce meğer,

Ne güzeldir Allah’ım, Sana kul olabilmek.
Müminlik şuuruyla, sözünde durabilmek.
Sarılarak Kura-ana, kurtulup dalaletten,
Saadet sahiline, selamet varabilmek.

Ne saadet Allah’ım, her yerde seni bilmek.

Kalp aynası parlasın,
Nurlansın, cümle alem,
Nefsini azdırma ki,
Hayat dolmasın elem.

Geliş kapın kapalı,

Suç benim, Suçlu benim.
Taş kesilmiş bedenim.
Şaşırdım ne yapayım,
Çaresiz kalan benim.

Bir labirent, bedenim,

Seni yoktan var edip yaratan,
kâinatı müştemilatı ile emrine veren,
sonsuz nimetleri ile seni sevdiğini gösteren,
Rabbine karşı elinden geldiği kadar şükür ve ibadet yapmaya çalış.

İbadet yap ki,

Bilimsel bir teori, bilim alanının dışına çıkarılıp,
sosyal ayrışmalara malzeme olarak kullanılıyor ise! ..

O teori bilimselliğini kaybetmiş,
ucuz bir siyasi malzeme haline gelmiş demektir.

“İnsanın önce kendisindeki kin, kıskançlık, hırs, zalimlik gibi kötü huyları görmesi, onlardan arınması lazımdır.” (Mevlana Celaleddin Hz.)

Bir insanın başkalarının hata ve kusurunu araştırma arzu ve eğilimi;
Gerçekte kendi kusurunu görmemesi veya kendi kusurunu meşrulaştırmak için emsal arama “TENCERE DİBİN KARA, SENİNKİ BENİMKİNDEN KARA” psikolojisinden kaynaklanan savunma refleksinden başka bir şey değildir.

Hal böyle olsa bile hiç bir kimse, başkalarının kusurlarını araştırma, bulma, görme, onları hata ve kusurlarından dolayı rencide etme hak ve yetkisine sahip değildir. “şahsı adına zararından emin olma, tedbirli davranma düşüncesinin dışında”