Necdet Erem Şiirleri - Şair Necdet Erem

Gönlüm aşkına muhtaç, geçti nice yıllarım,
Bu kara sevdalını, sever misin sevgilim.
Kara bulutlar ile kararan şu bahtıma,
Bir gün güneşim olup, doğarmısın sevgilim.

Hasret içimde bir kor, yakıyor yüreğimi,

Ey dost gel aldanma yalan dünyaya,
Göz kırparak kaçar, başın döndürür,
Vade diyor sana, pembe bir rüya,
Bir gün umut verir, bir gün söndürür.

Her gün bir çok derdi, sürer önüne,

Ne dilde ne ırktadır, insan için fazilet,
İmandan nasipsize, ancak yakışır zillet.
Allah’a kulluktadır, saadet denen nimet.
İman ile göçmeyi, nasip eyle Allah’ım.

Hayat dediğin ne ki, yaşadığın son nefes,

Yakar canım, od-i aşkın, bikarar eyler beni.
Lisanımda ah-u efgan, inletir her dem beni.
Nedir Ey Yar, nedir bu naz, nedir ettiği sitem.
Aldın aklım, saldın derde, derbeder ettin beni.

Perişanım cihan içre, dünya gurbettir bana,

İnsan için en önemli şey!
Farkında olabilmek hayatın,
Ve anlayabilmek yaşamı.

Kim olduğunu.
Nerden geldiğini,

Kirlenmek,
temiz şeyler için bahis mevzu-udur.

Evet, temiz şeyler kirlenir.
Amma kirlenmek bir suç değil.
Kirleri temizlemek adına bir vazifedir.

Hainler çoğaldılar,
Topluma dağıldılar,
İç içe karıldılar,
Fark etmekte zor artık

Ne bilirler çalışma,

Güneşe sordum seni, aydınlığım O dedi.
Gece de araştırdım, karanlığım da dedi.
Sordum seni aklıma, gelen her bir nesneye,
Körmüsün görmezmisin, O her yerde gör dedi.

Küçük büyük demedim, araştırdım her şeyde,

Evet, İnsan nasıl bakarsa öyle görür. Neyi dinlerse onu konuşur. Görüp duydukları doğrultuda düşünür.

Nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl ölür ise öyle haşrolunur,
gördüğü, duyduğu, düşündüğü ve yaptığı şeylerden hesaba çekilir.

Allah'ı düşünenler, peygamberi sevenler, Kur’anı yaşayanlar elbette, Kur'an Havz-ı kevserinde nefis ve enaniyetlerini eritip, İnsan-ı kamil olma imkanına ereceklerdir.

Ağlayan gözlere müjde,
İlahi aşk olsun serde,
Arayıp gezsin her yerde,
Ağla ey gözlerim ağla,

Sönmesin kalpte ateşi,