Necat Necdet Demircan Şiirleri - Şair Ne ...

Anladım ki;
Ben aslında yalnızca kendimi sevmişim!
Bir tebessümün, bir sevincin, bir esintinin, bir yağmurun, minik bir busenin,
Bir tutam mutluluğun kıymetini hiç bilmemişim.
Anladım ki;
Ben sensizliği, adını bilmediğim kuşların kanatlarına yüklemişim.

"KOKMUŞTUR" diyerek pişirdiği yemekten bir kap da size getiren o vefalı komşuları,
bayramları "bayram" yapan o küçük harçlıkları,
tüm ailenin bir arada olduğu soğuk kış akşamında yanan sobanın başında atılan kahkahaları...

Leblebi tozlarını, allı-güllü macunları,
elma şekerlerini, biriktirdiğimiz gazoz kapaklarını, küçüklerini seven emmileri, teyzeleri, dayıları ve büyüklerine saygı gösteren,

Azla yetinen, yetinme ötesinde küçük, önemsiz şeylerden mutlu olabilen insanlardan oluşuyordu bizim nesil
Siyah önlüklerimiz, beyaz yakalarımız vardı, kim zengin kim yoksul asla anlaşılmazdı
Çalışkanlığımız, tembelliğimiz kadardı bizi birbirimizden ayıran uçurumların derinliği, ötesine bakılmazdı.
Bayılırdık kitap okumaya, ayraç yerine saatli maarif takviminden bir yaprak koparır koyardık,
kırmızı gülleri kuruturduk bizi alıp ufkun ötesindeki bilinmeyen dünyalara götüren sayfaların arasında
Kitaplarımız değildi elden ele dolaşan, hayallerimizi değiştirirdik diğer arkadaşlarımızla.

Gözlerimden akan yağmurları azat ettiğimden bu yana
Pınarlar arasında özgürce yeşeriyor yaseminler
Ağlamaklı, taç yapmış saçlarına hüzne boyanmış yapraklar
Anlayabiliyor musun acaba
Niye gözlerimde bu kadar uçsuz bucaksız çöller var…

Renkli olduğunu sandığım solgun düşüncelerim,
Kanat takıp kaçıyorlar benden
ve kendilerini zifiri hücrelere hapsediyorlar.
Ruhumda derin bir boşluk,
şiddetli bir yıldırım çarpması.
Ve tüm düşleri paramparça eden bir deprem…

Daha ziyade severim
Yaz kıyafetli sanılan, terk edilmiş kumsalların
Ağlamaklı Sonbahar hallerini,
Kum tanelerinde ziyan olan binlerce yıldızın
Hüzün çizgili yitik izlerini...