Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Ne davan varsa söyle anlamakta zorlandım
Her konuşman bir türlü sanki pilin zayıftır
Oğlum açık ol senin karşında baban var
Bana sen hemen söyle kalmasın ki yarına

Benim borcum yok sana varsada öderim

Çocuklar çok uzakta ben de beklerim
Büyükler benim kadar gözümde küçük
Saklambaç oynadıkları aklıma geliyor
Saklı yere koymuşum sevgileri bir başka

Uzaktan geliyorlar büğümüş çocuklarım

Biz zaten iki can tek bedeniz biz
Ayıran olamaz ben yaşayamam ki
Ayırılmak istersen ben bırakam ki
Siz olmadan katil burda olurum

Gelmeye ceseret olmadı bende

Sevmenin bedeli ağır olmalı
İnim inim inletiyor insanı
Tadı tuzu içersinde yeniyor
Bazan yokuş eniş de zor oluyor

El ele tutuşup gitiğin zaman

Kıstırmış köşeye bırakmaz kaçım
Gölge gibi beni takip ediyor
Nefesim kalmadı asacak sanki
Bıktım ben yaşantımdan tüketi beni

Rüyada geçen gün aklıma geldi

İnsafsız insanlar o kadar çokki
Bakmaktan etrafa kehf alıyor
Fakir fugaranın karnı doymuyor
Çok zatlar var insanları sayıyor

Göz yaşı durmadan akar fakırden

İlk defa bu kadar ben ağlıyorum
Sebebi olmayan geldim oyuna
Ben yola çıkmıştım yasak koyuldu
Bana bu yapılan insanlık deyil

Geç geldi davetim bekledim burda

İlmekler atmışsın çözmesi zor
Bu nasıl ilmek ki özelmi bana
Acıyanım yok hepsi uzakta
Kendime sorunca tutuldu dilim

Bağlandı gözümü zifir karanlık

Baksana saat kaç gecenin yarısı oldu
Kağıt kalem elimde seni yazıyorum bak
Hanı herşey bitmişti barış ilan etmiştim
Yalvardım ben sana gelince görüm seni

Güçsüzüm burada yanlız sana yenildim

Tanıdığım o günü çocuktum belki de
Gerçek sevgi yoktu buldum sonradan
Ayrılık çok koydu yaşama zordu oldu
Yalvardım olmadı ağlamıştım o günü
Sevgin şuracıkta dokunamam kırılır