Nafi Çelik Şiirleri - Şair Nafi Çelik

Kokunu yüklemiş dal uçlarına
İğde ağaçları
Lale bahçeleri rengini çalmış
Sermiş kanatlarını duada kuşlar
Bir Kabe’de bir ayak uçlarında
Secdedeyim

Bitti... Gökyüzü toprağa gebe bu gece
Gitti... Dönmez bir daha geri gelmeyecek bahar
Yitti... Tüm arzuları boğup attılar bir bilinmeze
Öldürdüler sonunda bu ağaç yeşermiyecek
Serçeler asılı kalacak gökyüzüne

Yangınlara çare sensin,
Böyle duydum, böyle bildim,
Varı yoktan var edensin,
Buldur Ya Rab, sana geldim…

Kevser’ine kanageldim,

Sokakların delik deşik,
Çamur dolu bizim eşik,
Çirkin kokuyla birleşik,
Çirkinleştin be Mersinim…

Makyajını bir silseler,

Ayakları karda
Bu çocuk ağlayamaz
Donmuş yanacıkları
Bitirmiş titremelerini
Bizi terkedeceği belli
Bu dünya deli

Yokluğuna inat sarı çiçekler açmış
Ayak izlerinde kalmış en güzeli gecenin
Eşini yitirmiş bir güvercin
Kınalı tırnaklarında özlem
Hıçkırıkta her hece

Sen gelseydin gökyüzü ağlamazdı
Denizler çekilmezdi
Çiçekler küsmezdi güneşe
Sen gelseydin ak aydınlığında yıkanırdı huzur
Tualimdeki renkler donmazdı
Mavi boncuklar dizilirdi saçaklara

Güneşimdin
Yalnızlığımı ısıttın bir ömür
Ak düşler kattın karanlığıma
Ve ansızın yıkıldı evren
Gittin

Varlığın bir ömür değerdi değdi
Yokluğun acılarımın yumağı
Yaz kışa, kış bahara dönerdi bir bakışınla
Kara kazanlar kurulurdu kimi zaman
Cenaze sessizliğine gömülürdü zaman

Yüreğimde ateş
Tarlamda bereketsin
Gözlerimde ışık
Ana - babama mürüvvet
Ve tırnaklarımda etsin