Mustafa Keleş Şiirleri - Şair Mustafa Keleş

Bir tiyatro gibiydi sevdamız;
Yazılanlar oynandı sadece
Ve oyun bittiğinde
Vedalar konuştu sessizce
Dağıldı kalpler, paramparça...
Evet sevgili,

Yakasından tutup
Sorguladın yalnızlığımı.
Bitirdin cümlesizliklerde ağlayan
Sessizliğimi.
Yüreğime taşırdın adını
Ve kırıldı kırıkları yüreğimin.

Giden hep suçludur değil mi,
Kalan hep masum?
Sahi yanan kalan mıdır sadece
Ya da giden galip midir ardında kalana?
Evet bilinmez belki ama
Giden gittiğine seve seve gitmez

En güzel elbiselerini giymiş bugün
Yokluğunun şehrine yerleşen hüzün...
Saçlarını taramış, tertemiz
Yüzünde sana olan özlemlere sunduğu
Mağrur tebessümler...
Yüreğimdeyse takvimini yitirmiş

Ayrılık denince perva/sızımsın
Kavuşmak deyince zaman/sızım…
Sahi anlat umar/sızım,
Ne kadar da çok sız’ım var sana dair…
Ellerini sallayıp geçiyor zaman
Bir selamlık bile nefeslenmiyor

Unutmaya uyanıyorum seni
Aklıma bile gelmiyorsun uzun zaman
Seni tanımayacak kadar uzaklaşıyorum
Tebessümler
Bağdaş kuruyor yüreğime...
Sonra

Bir sabah güneş doğar, bakarsın
Yine birbirimizle boyarız belki
Acılarımızı gizlediğimiz şehri.
Birer anı demler, birer çay içeriz ha
Birer parça böler hüzünlerimizden
Varlığımıza sunarız tebessümlerle.

Gizli bir yağmur oldun,
Satır aralarında buldum izini.
İnkar ettin ıslattığını görmeden
Sustum sonra,
Kilitledim sana koşan cümlelerimi,
Gece gündüz demeden sustum;

Yanlış anlamalarla sürüp gidiyor ömür
Sevdaları, sevmeleri, sevenleri
Yanlış anlıyoruz mütemadiyen.
İsteyerek yanlış anlamıyoruz
İsteyerek kırmıyoruz aslında
Ve isteyerek yapmıyoruz hiçbir şeyi!

Ayrılıklarda açtın en çok
Ve en soğuk mevsiminde sevdanın...
Bir çöldü yüreğim sanki
Ve yanmaya mahkumdu belki de
Çölleşmiş yüreğimin küllerinde
Acıya dayanıksız düşlerin.