İlim ilim dersin bre divane
İlmin seni yere vurur post eder
Edep, haya, sabır ne güzel yoldur
Bu hallerin seni Hakk’a dost eder
Yazdığın şiirler yoluna çıkar
Şu koca dünyayı atsam gönlüme
İncir çekirdeği kadar yer tutmaz
Cümle kâinatı kıyasa tutsam
Sevgimin milyonda birisi etmez
İnsandır bu işin sırrı temelde
İnsan olduğunun farkında olan
Bil cümle insanlar başım tacıdır
İnsan, insanlığa haset eylemez
İnsan, insanlığın son ilacıdır
Hasedi, fesadı, fitneyi bilmez
Bir zamanlar memur olmak istedim,
Görüp, duyduğumla aklımı yedim,
Sustum, hiç kimseye bir şey demedim,
Şerden kaçtım, ta köyüme sığındım.
Gördüm, köyde gece gündüz karışmış,
Bugün yine yaslıyız kardaşlarım.
Bugün konuşmalarım yine,
Yürekler sızlatıcı,
Ağılı, acılı,
Kanlı, hicranlı.
Bugün yine eli kanlı katiller,
Allah’ım; kullarından,
Ekmek, aşı kıskanmadım.
Ben bir “kötü adam”ım.
Tarla, taşı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.
Turnalara yakılmış bir türküyü
İyi dinle, iyi anla öyküyü
Bunlar ile ayır iyi, kötüyü (1)
Kurgan, kilim ve de bağlamalarda
D.N.A’n var bunu sakın unutma
Mahmatlı,
Taze filizler yeşerir her bahar,
Dört bir yanından.
Her biri bin bir çiçek,
Kokulu, gülfidanından.
Ve yaban kazları konar
Sözlerime selam ile başlarım,
Merhaba! Sevgili karındaşlarım.
Yesevi’ce kendi nefsim taşlarım,
Oğuz soylarından soyumuz vardır.
Oğuzhan atamdır, dedem Yulduz han,
Altın beşiklerde, sırma kundakta,
Büyüsen de misafirsin unutma!
Saraylarda, köşkte ya da konakta,
Yaşasan da misafirsin unutma!
İnsanlar önünde diz çökseler de,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!