Ağlama, düşman gülmesin
Bayrak oldu benim kanım
Özledikçe bayrağa bak
Sancak oldu benim canım
Gözyaşın içine aksın
Kimi, bir sevdaya düşer de ağlar
Kimi, hallerine şaşar da ağlar
Kimi, durduk yere coşar da ağlar
Ağlamak bir ihtiyaçtır
Kimi, bir şehidin kanına ağlar
Kimisi karaydı, kimisi bozdu
Yaylakları mera, yahut da yozdu
Herkesin kalbini, fikrini bozdu
Aleme dert oldu bizim eşekler
Farklıydı bakan ve gören gözler
Uyanmadın bir türlü,
Çıkardılar suyunu.
Uyuduğun yatağa,
Döşediler mayını.
Yudumluyor iken sen,
Eriyen karlar gibi
Çağlayan sular gibi
Kükreyen seller gibi
Aşka koşuyorum ben
Hep el ele tutarak
Yeni neslin hiç tanımadığı
Gözle görülmeyen hayal atları
Bir tatlı hayal oldular
Türk’ün rüzgârdan kanatları
Alaca şafaklarda dörtnala
Dinle beni Avrupa, nasihatim var sana
İnsanca konuşmalı, artık insan insana
İnsanlığın huzuru için gereken budur
Birlikte rahmet vardır, birlik en güzel yoldur
Hiç kimse derdini bilmez
Herkese de dert söylenmez
Çınar kırılır, eğilmez
Baba olmak zor kardaşım
Sen yanarsın külhan gibi
Masmavi gök altında,
Kıyısında denizin,
Kelebekler konar saçlarına,
Bebeklerimizin.
Göz alabildiğine her yer,
Zümrüt yeşilidir.
Bu kar, bu kış, bu tipide
Ben bir Dersu Uzala’yım
El, âlem sıcak evinde
Bırakın ben buz olayım
Buz tutmuş ırmak, göllerde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!