Metin Gürbüz Şiirleri - Şair Metin Gürbüz

GİDİLMELİ ERENLERİN CEMİNE

Gidilmeli erenlerin cemine
Ermek için insanlığın demine
Çevirirler rahimdeki cenine
Pişmiş de olmuşa benzersin canım

GONCA GÜLÜM

Uzan yollar uzan yarime uzan
Aramıza girdi bir kara yılan
Bir orduda olsa üstüme gelen
Vermem gonca gülüm seni ellere

GONCA GÜLÜMÜ

Yayla senin burçlarını yıkarım
Saklama ver bana gonca gülümü
Ateş atar ormanını yakarım
Saklama ver bana gonca gülümü

GÖNÜL (Deyiş)

Fazla önemseyip dünya malını
İncitme kimseyi kırma hatrını
Onlar taşıyacak yarın salını
Dostunu kendinden ıratma gönül

Ben bu dertten ölürisem
Seni bulur intizarım
Kağıt kalem bulurisem
Sebebim seni yazarım

Beni gel öldürme güzel

ANADAN YOZULMUŞ YAVRUYA DÖNDÜM

Ne yapayım ben böylesi dilimi
Anlatamaz sevgiliye halimi
Gören diyor niye sevdin zalimi
Anadan yozulmuş yavruya döndüm

ANLARSIN

Malum olsun yeter benim bu halim
Çektiğim acıyı çekme istemem
Kıyamam sevdiğim olsan da zalim
Ateşi içine dökme istemem

ALMIŞ

Kız senin bedenin bahçeye benzer
Tepeden tırnağa bezenmiş güller
Bülbüller üstünde uçuşup gezer
Yanağın al gülün rengini almış

AĞIRSA DA CEREMESİ BEDELİ

Güneş gökte yıldız,sen yer yüzünde
Hemi ışık verir, hemi de ısı
İstemem başka şey, dursan sözünde
Sokma yüreğime, çekilmez sızı

BENİM

Ben sonuna varamadım sevdanın
Zerresi kalmadı dizde dermanın
Ortasında kaldım işte meydanın
Elimden tutanım olmadı benim