Melek Dalgıç Şiirleri - Şair Melek Dalgıç

Tanemken bir toz gibi savrulan
Yüreğim yokluğunu kaldıran
Ben bir zeytin ağacı
Sense bir çiğ tanesi
Yaprağıma dokunan
Bendeki mevsimsin

Şiirin yasak olduğu
Sevginin kıt olduğu
Bir evde
Sevilmekten çok sevmeyi öğrendim
Defterlerim sana ilk şiirlerim
Sobada yandı

Geceye yağmur düştü
Kalbime sen
Zaman uykudayken
Çiçek ektim sabaha
Bir baktım ki
Ne zaman çok canım yansa

Benim Annem
Dünyanın en fedakar kadını
Ne zaman yanına gitsem
İçim bayram çocukları
Bahardır özleminin kokusu
Saçlarından saçlarıma

Gün geceden
Belli ki gitmiş
Eriyen zaman gibi
O sevgide tükenmiş
Çabasız çabayla
Her yol denenmiş

Bu sabah uyurken
Bir kanat sesiyle uyandım
Aralık kalan camdan içeri
Bir kumru girmişti
Ansızın göz göze gelince durakladım
Kalbini ellerime

Tadı yok
Kalemin nede kağıdın
Dün akşam öldürdüm
Bütün şiirleri
Çıksan da uzaklardan
Selam yollasan

Ne zaman dalsa gözlerim
Kendimi sende bulurum
Aylardan kasımdı
Yapraklar kızıl ve sarı
Güneş solgun parıldarken
Gelmiştin

Bir yaralı kalpte
Bende bıraktın
Nedense gözlerim dolar
Her akşam üstü
Penceren ışıksız
Şiirler yetim

Uyandığın bir sabah
Aynaya bakarsan
Yıldızlar küsmüşse gözlerinde
Bu sözümü hatırla
Bil ki
Sensizlikten çekip giden