Mehmet Tevfik Temiztürk Şiirleri - Şair ...

İşi zaten yorucu, evine yürüyecek,
Evinde yemek pişmez, tekrar şehre inecek…

Lokantanın birinde, karnını doyuracak,
Hâlinden belli yorgun, mahalleye varacak…

Üzülsem de boşuna henüz daha çocuğum,
Rab’bim ki bağışlamış bu şekilde doğmuşum...

Annem, babam kederli, doktorlar müjde verir,
Kemik iliği nakli, lösemimi düzeltir…

Dört kişi oturmuşlar ısrarla çağırırlar,
Hocam çayımızı iç, adeta yalvarırlar…

Maksatları bambaşka, rezil edileceğim,
Onları güldüreceğim, eğlendireceğim...

Sakın düşme boşluğa, sonra kurtulamazsın!
Boşluk bâtıl içindir, belki hiç çıkamazsın…

Bâtıl ki cehennemdir, Hak ise cennet yolu,
1 ALLÂH(c. c.) var,1 ALLÂH(c. c.) !
Hakikat O’nun yolu…

Kucağında köpekle, merhameti anlatmış,
Ta o günden bizlere, manalar algılatmış…

Diğeri kınamakta, oysa çok aldanıyor,
Rab’bini dinlememiş, bâtılı hak sayıyor…

Genlerle oynuyorsun, gıdaları mahvettin,
Madem beceremezsin, niçin tam rezil ettin?

Kusursuz bir şeyi mi, oluşturmak isterdin?
Patlıcanla başladın, neyi hayal ederdin?

Rab’be aracı katma!
Gel Rab’bi birleyelim…
Rab’bi ikilemeden;
Gel Rab’be bir diyelim!

(1999)

Aracılarım yoktur,
ALLÂH(c. c.) ’a “birle” vardım,
Şirkle Rab’be gidilmez,
“Birle” ALLÂH(c. c.) ’ı buldum!

(1995)

Rab izin verse de bütün iyiliklere,
Toplum bazen lâf vurur, kedi besleyenlere…

Beslemek bir iyilik, utanmamak gerekir,
Bunu öğünmeliyiz, hadistir ve sünnettir…

Bir burma kadayıf ki hiç hile yapılmamış,
Marketin tezgâhında özel yerini almış…

Hocam evine götür seveceksin dediler,
Dedim doldur kutuya altı, yedi adet ver…