Önlerinde up uzun aydınlıklar var.
Amaçsız, gayesiz...
karanlıklarda yaşamaya tercih edenlere var.
Güneşi görmek istemezler.
Yaşadıklarından habersizler...
sevmeyi bilemeyenler,
Yazabilsem, önyargısız hüzünle seni sevebilsem.
Bütün mevsimleri içimde atıp seni mevsimsiz sevebilsem.
Öyle çılgınca değil, duru ve yalın senin olsam.
Sen de benim doğal halimle hemhal olsan.
Sonra mutlu olsak önyargılı, mevsimli,yalanlı hayatta...
Yine karşılaştık seninle, yıldızlı bir semanın altında, gecenin bir yarısı yürürken.
Biliyorum istemeyenlerden oldum. Sokaklarda,caddelerde,kaldırımların kenarına sönmüş lambaların altında, sessizce geciyorsun yanımda.
Hiçbir sey olmamış gibi sevgili...
Halbuki özlemlerinle doluydu içimdeki kandiller.
Sönmeye yüz tuttu, acı dolu tebessümlerinle,sitem dolu bakışlarınla, yüreğimi acıtıyorsun.
Şimdi,sönmüş bir umudun haykırışlarıydı, seninle böyle karşılaşmak istemezdim.
Cigara da bu kadar tütmüyor
Yüreğim hasretine yanıp tutusuyor.
Yokluğun cehennem gibi,gözlerin zemheri.
Varlığın umut, sözlerin ilaç
Tenin tenimde sıcak ama bir o kadar da soğuk.
Omuzun cennette bir kösk
Acı çekiyorum,zülüm gören malumum
Zalimler gülüyor hemde keyifle.
Ağlaması mutsuz olmasi gereken onlar,anlıyor musun onlar?
Niye ben ağlarken kahkalarıyla hıckırıklarımı bastırıyorlar.
Mutsuzluğu bile çok görüyorlar...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!