Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Erkek kapanırken
Soyunur gericiliğe

Kadın açılırken
Kapanır modernliğe

Dengesiz söylemler vardır
İnsanı deli edercesine şaşırtır
Nizamı kaybolmuş kayıptır

Söyleneni duyabilir miyim?
Aklım, kalbim ve de inancım

Ah can, canım, anlamadın beni gitti
Ne desem, ne söylesem boş sanki
Lafımı dinlemezsin kulakların tıkalı
Aklın bende değil sanki bana kapalı
Şeksiz şüphesiz söylerim sözlerimi
Irak tutarım nefretlerden sana kalbimi

Küçükken hatırlarım
Ekim aylarında
Kışı gelirdi Isparta’nın

Çok küçüktüm
Beş yaşlarında sanıyorum

Halkın tepesinde
Bakar tepelerden
Eşitlik döktürür
İnce nağmelerden
Devleti âli ister
Halkına rağmen

Ben ne güzel insanım?
Duygularım tertemiz
Düşüncelerim saf, berrak
Niyetlerimde hiç kötülük yok

Biri çıkar vatan millet der

Ağlamayı gülmekten
Ayıran gözyaşlarım
Akarken gülebilmek
Ağlamamak isterim

Ben ta…! Geçmişten

Üzüm gibi siyah gözlere
Ümitle bakıyordum yine
Üzgündüm bu sefer
Üzüm gibi siyah gözler
Ürkek bakıyordu bana
Üşümüş kalbinden bakışlarıma

“Değirmen iki taştan”
“Muhabbet iki baştan”
Demiş eskiler çoktan

Biri hayatın temel nimeti
Diğeri insanın temel direği

Sevgiyi yudumlarken
Ses yükselir içimden
Duygularım alabora
Aklım karmakarışık

Yakar kavurur beni