Mehmet Çiftci Şiirleri - Şair Mehmet Çiftci

Bir dilenci gibi geldim kapına,
Oturup eşikte büktüm boynumu.
Almak değil vermekti bir bakıma,
Oturup eşikte büktüm boynumu.

İster sahiplenir ister atarsın,

Hiçbir bağımız yok ecdadımızla,
Aslını yitirmiş harami miyiz,
Düşman olduk kendi kimliğimizle,
Geçmişi olmayan biri miyiz biz.

Asalet zincirin ilk halkasında,

Ne ekersen onu biçersin ancak,
Nefret ekip sevgi biçmek olur mu?
Asık bir suratla bakan çehreye,
Tebessümle gülümsemek olur mu?

Güzel bir söz sadakadır biline,

Öyle özledim ki seni,
Ve seninle hayatı paylaşanı.
Burnumda tütüyorsunuz ikiniz birden…

Seni geçtim biliyor musun babacığım,
Ellibeş yaşında dondurdun hayatını,

Esmesene bâd-ı saba, bahçe gül-i ranasız,
Viran olunca bahçede seyr-ü sefa manasız

Nasıl neş’e bulur dildar açılmayınca Gül/şen
Sicn-i mekanda yaşarken olur mu ki bedbaht şen

Vazgeç başkasında suç aramaktan
Sen kendine bak ta günahkârı gör.
Uzak dur herkeste hal taramaktan
Kendine, yaptığın günahları sor.

Sana ne âlemin suçu günahı

Bir zaman Ravza’da kapına geldim,
Utancımdan öne eğdim başımı.
Günahlardan iki büklüm eğildim,
Saklayarak akıttım göz yaşımı.

Bakamadım senden yana sultanım,

Her kafada ayrı ses her yürekte ayrı his
Ben aydınım der herkes, yobaz farklı düşünen
Bu kadar farklı iken şimdi biz millet miyiz
Kimliğimiz örfümüz âdetimiz aşınan

Yalnızca Müslümanlık vardı birlik sağlayan

Asık surat her taraf, katran gibi içimiz;
Tahammül iflas etti ilgisizlik suçumuz.

Gülmeye hasret kaldık güzel söze yabancı;
Öfke içerimizde dindirilmez bir sancı.

Canı Allah verdi emanet bize
İnsanoğlu toplu yaşar yüz yüze
En büyük günahtır adam öldürmek
Bir katil herkesi öldürmek demek

Ahlâk sermayedir insanoğluna