Bir ben vardım o gün;
Bir de sen!
Ağlaşırdık beraberce,
Haykırdıkça sesimiz yankılanırdı arşa...
Bizi duyan bir arştı,
Yeryüzü kapanmıştı duygularımıza.
Bir kuş misali uçsam Amed'in semalarında,
Koklasam havanı, kuşbakışı manzaranı,
Seyretsem...
Kaç gündür omuzumda ağırlık,
Bir o yana bir bu yana kıvranırken, Hareketsiz halime gülen çok oldu, acı çektiğime inanmadan.
Sonsuzluk, özleme dayanmış engebelli yollarda; bilinmezlik şansıma kader olmuş.
Ağlasam gülerler, aldırmazlar içine saklandığım çukura...
Tekmeler havada uçuşur, acıma duyusuna tırpan vururlar.
İnsan mı?
O eskidendi, şimdilerde yerde sürünmekle meşgul.
Yerden kalkma devri çoktan bitti, zaten istese de kalkamaz...
O bile utanır oldu kendinden.
Bi sorsan ne çok kabarmış defter...
Tek tek sayfaları geçmek,
Kelimesi kelimesine okumak
Biçare ve zor olsa da;
Bitti bitecek.
Biten her sayfa son defa okunmuş olacak.
Ruhuma işlenmiş o kadar çok kötülük var ki; şiir bile yazamıyorum.
Kabarmış günahların orta yerindeyim...
Egolu ortamların zalim deryasında, elleri omzumda boğulmaya ramak durumdayım.
Çoğunluğumuz aynı fotoğraf karesindeyiz, bir avuç insana hem rehin, hem mahkumuz.
Kaç Eylül etti bilemedim, hep vardın.
Bir güne bir gün geçeni aramadın,
Her an, her gün, her ay, iyiki varsın dedin.
Ben de Eylül gelsinde, Eylülümüz çoğalsın dedim!
Ve uzun ömrün yolculuğunda
Gözlerim gözlerine kilitlenmiş, kalbimin duvarına çarpıp çarpıp düşüyorum...
Küçük bir odanın içindeyim, hiç çıkmayayım istiyorum.
Sen de beni orada tut, vazgeç özgürlüğümden.
Ben sende rehine kalayım hep, sen de bana gardiyan kal bir ömür...
Öylece sıkışayım kalbinin içine.
Bir de dostlarımız vardı, zamanla eriyip giden...
Her yarında dünü arar durmuşuz meğer...
Ne yarınımızda kaldı dostluklar, ne de yanımızda kalmış dostlar.
Dünümüzden habersiz zamana yayılmış bütün yaralarımız.
Tek kişilik olmuş hayat sahnemiz,
Yalan alkışlar, hayali seyircilere oynar olmuşuz.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!