Mehmed Arif Şiirleri - Şair Mehmed Arif

carettalar vurur ya sahile, Eleni
somonlar tatlı bir dinginliğe
ördekler, göl kıyısına
ben de senin kollarına atmışım kendimi
mahallemizin gözbebeği
sarışın mavi gözlü

dağların bulutlarla raksına bakıp hayıflanma
toprağa bağlıdır kökleri, rüzgarla savrulmazlar
sen de yapış mevlanın ipine
daldan dala konan saka kuşuna dönme
karla örtülü toprağa bakıp ölü deme
altında bin bir can vaktini bekler

buğday beniz, kirli sakal
giderken demedin bir hoşçakal
öpülesi ellerin sakladın benden
dilerim kavuşalım erkenden

aşk ile çıkarken sen hac yoluna

yalınız bizim için dönüyor sanırdık dünya
güneş bizim için doğuyor
horoz bizim için ötüyor
gökkuşağı bize salıncak kuruyor
bir bizi ıslatıyor bilirdik kırkikindiler balkonda
bir bizi selamlıyordu haydarpaşa’dan kalkan vapurlar

senbenimistanbulumsun
yıldızparkında lale
bir yunussun bazen boğazda
erguvansın yamaçlarda burcu burcu
hediyesin kapalıçarşıda bir gelinin gerdanında
ayasofya kadar nazlı

veysel gerdanına inci mercan bezendi,
hacer elin yüreğinde gezdirdi
zemzem buldu susuzluğun giderdi
hepsi senden hoşnut kaldı vesselam

buğday başak verdi bolluk sayıldı

her sabah uyandigimda
silinen yazilar yazdım cama
anlattim hüznümü boşluğa
güneşin aksiyle beraber
damla damla dağıldı harfler
cam her gece cağırdı beni

bır kabuk kalmışsa geriye benden
gelseydim, sevseydim demeyesin yar
vucudum girerken kara toprağa
kalsaydın, öpseydim demeyesin yar

ben şimdi yalnızım soranım yoktur

gurbet elde bir başına kalmışım
halimi hatrımı soranım yoktur
her gün girdiğim cennet bahçesi
harab olup viraneye dönmüştür

Nerede o eski neşeli günler

senin kokun tüter sokaklar buram buram
bir tutam Hediye buyurmazmıyım
dayanılmaz olur yokluğun daha bir
ıhlamurlar çiçek açtığı zaman

döner başım kesilir takatim