Levent Dizdar Şiirleri - Şair Levent Dizdar

AFRİKA

Olsaydın,
Ne güzel ağlardık bugün seninle.
Çıkar, bir dağ başında
Avazımız çıktığı kadar bağırır

AĞLAMA

Girmiş ellerin yüreğinde
Utanmadan beni mi arıyorsun?
Yapma.

AĞLAMAK
Ben de böyle ağlamıştım
Çocuk değildim
İnanmadılar.
İçin için ağlamayı öğrendim
Sustum sandılar.

AH!

Ben yine anılarından birine sıkıca sarılır
Öylece uyurum da
Senin işin zor be ihanet.

TENDEN ÖTE

Zaman silmiş sözüm ona
Kendi kendine seni.
Yok etmiş zihnimden
Suretinle gölgeni.

AKROFOBİ

Ne zaman gideceğinden korksam
Kendimi bir kuleden düşerken görürüm.
Altımda çakıllı boz bir toprak
Üstümde bakmaya kıyamadığım gözlerin

ALZHEİMER
Git tabii
Sen de git
Sahi adın neydi senin,
Unuttum.

AMA

Hep hayalini görür dururum
Bir ağaç gölgesi
Kareli, kırmızı - beyaz bir sofra
Sofranın üzerinde bir küllük,

ANI

Anı defterinde
Hüzün olsun bundan sonra benim adım.
Onun hatırlamaya çalıştığı şeyleri
Söyleyin ona:

ARDINDAN
(2)

Hangi adımımla çıkacağım sokağa?
Hangi mevsimde,
Ne giyeceğim?