Amansız bir karanlığın
girdabında gibiyim;
düşmüşüm boşluğa
Ne çıkaranım var,
Ne de çıkasım...
Ne diye kanatırsın
kabuk tutmuş yaralarımı,
Çilesinde bir ömrün
eşiğinde intiharını...
Vurur kıyısına gönlümün
Ölüm tutmuştu nöbetini;
Pusu kurmuştu acılara,
Ve yine zamansız,
Ve yine sahipsizdi...
Her kuytuda ayrı bir çığlıktı
Dört duvarına sitem ettiğimiz evlerin,
Kapısına hasretiz şimdi...
Soluduğumuza şükrediyoruz,
unuttuk varlıklarımızı;
artık kaç nefesimiz kaldı diye
hesap eder olduk...
Gece gibiydi düşlerim,
Karanlıktı...
Aydınlığı,
Loş ışıklar gibiydi
Ya da loş ışıkların
Ömrü kadardı...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!