Kenan Adsaz Şiirleri - Şair Kenan Adsaz

Sığınmış yine
anılar birbirine...
yenilenir acının tarihi;
Gün 15 Aralık,
Gün Babamadır
Gün miladıdır acının...

Yokluğunla
eksilen ömrümü,
varlığında tamamlamayadım...

Ya bir adım
ötende,

Ölünce babası;
çocukluğu mu gider
sadece insanın
ya da masumiyeti mi,
ya da mahçubiyeti mi

Her sürgün
acıdır aslında;
hikayesi derinlerde,
mahzenlerdedir
belki de...

Sarmış etrafımı
kuru bir soğuk;
ben sessiz yoldaşlar
diyarında,
kimsesiz bir kuytuda...

Gün
neleri götürür
ömrümüzden
ya da neleri çıkarır
karşımıza
toy bir tecrübe misali...

Ben bende kaçak,
Ben bana tutsağım;
Ben bende mahkûm,
Ben bana firariyim.

Sözsüz bir yaşamdır

Bir fotoğraf karesinde
neyi görebilir insan;
Ya da neleri sığdırabilir
anılar deryasına...
Zamanı mı,
Duygularını mı,

Sonbaharı
içimizde yaşar olduk,
dışımızda sararmasını beklerken...

Eylüldü,
ekimdi derken

Bir maziye,
Bir düne kaldı
Çocukluğum...

Yetmiyor misafirliği anıların;
çünkü konukluğu geçici