Kâzım Özgür Şiirleri - Şair Kâzım Özgür

Bizler için yaptın neler,
Hep Rahmandan affın diler,
Koyun meler kuzu meler...
Güzel,annem balım annem.

Gece kalktın meme verdin;

Asılmış her yana yüksek katında,
Savaşta, barışta yanımız bayrak,
Kalede gemide, özel yatında,
Saygıda sevgide, ünümüz bayrak.

Şehitler kanında yerde görüldü,

Yokluğun dernekte yürek dağlıyor,
Ölüm acısıyla yaktın da gittin.
Buruk, kasvetinle içim ağlıyor,
Gönlüme sevgiyi, diktin de gittin.

Ordu vilayetin, Ünye’ydi yurdun,

Ne olursun kardeşim sahip çıkın ormana.
Her yıl yeni filizler, çoğalarak eşleşir.
Büyüsünde gelişsin, bir gün gelsin harmana,
Çiçek açar dalları türlü renkle süslenir.

Orman olsa kel olmaz, kasırgalı yel olmaz,

Allah korkusuyla tövbe edenin,
Günahı af olur, paklanır gider.
Necasetten uzak, temiz giyenin,
Her türlü ameli eklenir gider.

Öleni görüp de ibret almayan,

1
Âşık’ım ben Muhammede,
Doyuyorum kana kana.
Şefâatcım Muhammede,
Yanıyorum kana kana.
2

Ozanıyla ünlüdür mukaddes Anadolu;
Onlar benim ilhamım,ben onlara hayranım.
Unutalım nefreti,açılsın sevgi yolu...
Onlar benim ilhamım,ben olara hayranım.

Aşıklar gelenegi kültür verir halkıma,

İlkbaharda coşar şu kuru toprak;
Uyanır tabiat allanır birden.
Tomurcuk filizler açılır yaprak,
Özüne su yürür, yollanır birden.

Her taraf bir gülşen çiçekli dağlar,

Öyle mahzun baktın yaktın içimi,
Dur dedim, gönlümü eğleyemedim.
Böyle bir sevdanın var mı biçimi?
Hıçkırdım hıçkırdım, ağlayamadım.

Çaresiz derdimle yürek delindi,

Emlak yöresinde, ozan yetişir;
Âşık Veysel, gibi olanları var.
Küçük yaşta birbiriyle atışır;
Sefil âşık gibi olanları var.
2
Şarkışla’nın ozan dolu köyleri;