Karani Arda Şiirleri - Şair Karani Arda

Koskoca alemde küçücük çocuk,
Çığ gibi yüklenip boğdular bizi!
Değmesin nazar, elinde boncuk,
Yürümeden, koşmadan boğdular bizi!

Gelibolu’da açan goncalar, yiğit,

Meyvesiydi hüznümüzü besleyen
Geceyi yaran sabah aydınlığı
Filiz verir bataklığa o hüzzam
Ah! nerede akıttığımız gözyaşı
Şimdi sadece suya özlem

Çağlayan deniz olsa,
Bizlerde birer balık!
Ölmeyecek sevdamız,
Ölse de bütün varlık! ...

1992

İnsan doğduğu yeri nasıl da seviyor… İlk doğup büyüdüğü yeri nasıl da seviyor, nasıl da arıyor. Bir ceylanın anasını arar gibi, kuzular gibi arıyor….
Emziriyor sanki şehir insanı. Arayıp duruyor gözleri, ilk baktığı ufku, ilk gözlerini açtığı yeri. Usul usul yanına sokulup doyasıya, ana gibi koklamak geliyor insanın içinden.
Başını göğsüne dayayıp doya doya içine çekmek, dağlarından ovalarına halı gibi serilmek, yamaçlarından boşalan yağmuru bardağından içmek, karanlığında kaybolup, karıncalanan gözlerine gizlenen dalgaları burnunu çekerek gizlemek, toprağında yok olup gelincik açmak istiyor.
Açtığı dalda rüzgar olup esmek, kokusunu almak istiyor şehrin…
Taşı özler mi insan? Özlüyor işte. Meydanları, sokakları, ağaçları, yamaçları, duvarları… Hergün kaldırımlarına yorgunluğumuzu bıraktığımız banklarını. Sırlarını paylaştığımız çamur sıçratan kaldırımlarını. Yürümekten düşekalacağımız mecburiyet caddelerini. İlk gençlik heyecanlarını, canı cananı hiçe saydığı dostlarını, dostluklarını, umutlarını, sevdiklerini, hayallerini, eskilerini yani kaybettiklerini…Arar durur.
Memleket hasreti düşmüştür bir kere yüreğe, önüne geçmek ne mümkün. Gurbette insanın duası bile daha makbul, daha içten, daha samimi. Yani Peygamber sünnetidir duyduğumuz bu özlem. Memleket hasretinden yorgun düşmektir, hasta olmaktır belki de. Ovalar ortasında, yeşillikler arasında dağları özlemektir, sevmek için. Medine’yi Mekke gibi sevebilme gayretidir yokluğunda. Açtığı dalda rüzgar olup esmeden göçmemektir bu dünyadan asla. Son bir kez dahi olsa, karada kalan martı gibi denize ulaşıp da teslim olmaktır sonra…

Ne güzeldi o günler,
Öteleri hep özler…
Şimdiki kara günler,
O günleri hep gözler…
Sen de üzülme artık
Yeşermeden kurur

Gözlerinden kalbine giden yolu bildim
Engelleri, denizleri, çayırları...
Gözlerinde feneri gördüm
Çığlıkları,isyanları, duaları...
İsyanımdan korkuyorum…
Aynada seni gördüm

Eleştirme salâhiyetini aldım elinden
Anlamazsın şiir sözünden
Daha fırın ekmek bile bilmezken
Sen ne anlarsın şiir halinden

Yazı yaz denmiş, makale denmiş

Odasız PENCERELER
Bir pencere vermişler bana Büyük
Çerçevesiz çatısız ve saklı
Daha küçükken kodlamışlar
Odaya “derya” demişler
Deryayı umman etmişler

*Yeditepe Aşk

Y.
Yanar har olur korku dağlarında
Terkimde hüzün sevdamda hüzün
Çâkerân olurum hasretine

Zaman testileri aşka değirmen
Mime mecnun nunlar çevirir
Hamdım, piştim diye yanan fesleğenleri…

Salınır buğdaylar yelelerinden
Siyah yıldızlar gündüz parıldar