Kâmil Şenol Şiirleri - Şair Kâmil Şenol

gidene yol ver
bırak gitsin
sen de biliyorsun ki
başka bir hayatı
ve başka bir hikayeyi yaşayacak
tıpkı senin gibi

kar altından
inatla fışkıran
bir fidan gibi
duvarları parçalayıp
filiz sürdü sevdan

hep
böyle
acıyla mı
gülümseyeceğiz?

mutlu olmak varken...

bem
beyaz
her
yanı
örtse de
kar

beni yanlış anlama gülüm
bu bir aşk değil

bir zamanlar insan
tek bir cinsten oluşurmuş
ve ilk günah işlendiğinde tanrı

sarı yeşil mavi boncuk boncuk
boynunda ter midir küheylanım

bir omuzdan bir omuza dantel dantel
sahilinde köpük müdür hey ummanım

bir kılıç üzre sevdamız
ve kılıçtan ziyade
uçmaktı bulutlarda
rüzgarın peşinden
şimdi loş sokaklarda
karanlık ve kasvetli

I.
denizlerden kopup
dağlara sürdüm atımı
orada gelincikler kızıl
yağmurlar sonsuzdu

gitme
gidişin bakırköy sahilinde
kayalıklara damlar gözlerimden
gitme
gidişin
rumelifeneridir

rüzgarın uğultusundan korkuyorum
oysa yaprak kımıldamıyor burda geceleri
ışıkları yanıyor hâlâ gecekonduların
benimse odam karanlık
tetikteyim, çatkapı geliverirsin habersiz