Hüzümle sarıp sarmaladığım,
Bir demet gül bıraktım kapına...
Seni unuttuğum günlerden birindeyim yine,
Lütfen kendini bugün benim yerime de hatırla!
Hatırla ki seninle doğsun güneş,
Ay seninle düşsün gecenin koynuna...
Çocuktun sen,
Bazen köhne bir sokak başında,
Bazense soğuk bir kaldırım taşında,
Taze hayallerini kaptırmamışken
henüz şiddete ve yoksulluğa...
Sadece küçük bir çocuktun sen,
Olur da bir gün bu şehre kar yağarsa,
Aylardan aralık ve günlerden pazarsa,
Esen rüzgar tenini üşütmüyor,
Ve kar taneleri gözlerine dokunmaya korkuyorsa,
Bil ki yine düşmüşsündür;
Zihnimin sensizlikle titreyen sokaklarına...
Kışın gitmeseydin bari
Nefesimiz üşür ellerimiz titrerken
Korku demirden süngüsünü
Boğazımıza henüz doğrultmamışken
Kışın gitmeseydin bari
Belki de hiç gitmemeliydin sen
Çiçekler Maria!
Ne denli muhtaçsa bahara,
İnsanlar da sevmeye
Sevilmeye o denli muhtaç...
Ama kimse sevmiyor Maria,
Kimse sevmeyince
Sanki sensiz,
Yüzyıllar geçirmiş gibiyim,
Öyle eski
Öyle derindir acın içimde...
Fakat sorsam sokaklara,
Ne seni bilirler!
Mehmedim
Gittin ya bugün benden
Gözlerim ışıksız kaldı
Söndü yüzüme vuran nur
Yüreğim dermansız kaldı
Ah mehmedim!
Bugün de güneş doğdu Müjgan,
Bugün de esti rüzgar,
Sana bahsettiğim şu bohçacı var ya!
Yine geçti bağırarak bizim sokaktan,
Bilirsin sevmem öyle birden yükselen sesleri,
Bende irkildim yine farkında olmadan...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!