İrfan Özcan Şiirleri - Şair İrfan Özcan

Semazen’i yangının ortasına atanlar,
Feryadımı duyarlar, halâ sınarlar beni.
Ram olduğum yolları ellerinde tutanlar,
Biatımı saymayıp derdime dert katanlar,
Bilemedim ne çare, niçin kınarlar beni...

/Sen olduğunda “hiç” oluyordu her şey
Olmadığında önce şehir küsüyordu gözlerime
Ve sonra ben
Cümle âleme…/

Bir gün, yukarıların soğukluğunu anlayacaksın

Ben hiç şiir yazmadım, yazdıklarım mektuptu
“Yitik/Sin”in taşında yosun tutmuş umuttu…

Her harfte kefen giyen sancılı hecelerim
Yağmuruna yalvaran darmadağın buluttu…

Hatıraları yiyerek ölüyordu zaman
Ellerimizde silik soluk birer takvim
Gözlerimizde gözleri çıkarılmış saatler
Hançeremizde veda çığlıkları
Düne düşüyorduk
An be an

/Öncesizindim, sonrasızın olamadım…/

Bir damar daha kesiliyor içimde
Sokaklar mı kanıyor, yoksa ben mi?
Her çığlık yüreğimden doğan öksüz bir çocuk gibi
Küfürbaz gecelere düşüyor

Gün gelir de duyarsan mahzun bir selâ sesi,
Aldırma sevdiceğim, beni öldü desinler…

Sevdiğinin peşinde tükenmişti nefesi,
Son menzilde kayboldu, yolda kaldı desinler…

I

Her şeyin aslına kavuştuğu yerdi burası…
Yakardı zindan, kavururdu
“Ham” burada pişerdi
Ya sonrası…

Noktanın bağlaçları öldürdüğü/ O gün
Ayak izlerimiz ayaklarımızı kaybedecek yollarda
Vurmak için duvar arayacak başlarımız
Anka inecek Kaf Dağı’ndan
Ve gök kubbe yarılacak
O şaşkın bıldırcının ağırlığından.

I

Kaf Dağı’na göçünce şiirimin ecesi
Kelam kalemden gitti, diyecek dil kalmadı…

Ciğerimde kanadı şebboyların beyazı

I

İçimi görsen,
Mutlak infilak ederdi için.
Bulutlardaki yağmuru kuruturdu,
Gözlerimdeki ateş.