İrfan Özcan Şiirleri - Şair İrfan Özcan

Anlasana!
Sesim bakışlarımdan daha da titrek şimdilerde
Kalemimde inadına çetrefil bir sancı
Tedirgin türküler yapısıyor hançereme
Fasılasız gidişlerin yolcusuyum ya yine
Her dönüsümde -kırpıp kırpıp- yolları

Sen yine de aldırma bana
Kitap sayfalarında unutulmuş kuru bir çiçek say
Kokusuz ve renksiz ve şekilsiz

Say ki;
Alacasından kan damlatan bir gece

I

Dehre yemin olsun ki;
Bir dudak payı kadardır hayata asılmak
Gün gelir
Bin süflî hüküm, mukaddes bir hükümle infilâk eder

Tarih yok, takvim yok, zaman yok
Gel ve git
Gel/git
Gelgit…
İşte hayatın -üç harflik- bilançosu
Notasını yitirmiş Çingene ezgisi

Gün gelir
Biz de güneşin doğduğu iklimlerde doğarız
Yine kalabalıklaşırız ıssızlığın bağrında
Boynumuzun borcunu öderiz de kurumuş dudaklarımıza
Gözlerimizden dökülür düşlerimiz
Satır satır düğümlenirken şiirimize

Duydum…
Durdum…
Duruldum…

Gitmeye gör bir tanem;
Gözlerin gözlerimden gitmeye görsün

Bir lahza sana bakıyorum
Gözlerin içiyor gözlerimi
Sen yağdıkça dudaklarıma
Umarsız
İliklerime kadar ıslanıyorum

I
Ney’e nefes olunca gözleri buğulu neyzen
Dönmeye başladı yorgun semazen

Ölü bir şiirim ben sessizliği bekleyen
İçinde söylenmemiş isyanları saklayan
Hazanın en kallavi örtüsü üzerimde
Cevabı bilinmeyen binlerce soru bende
Aydınlığımı boğan mısralarla gecemde
Kâinatın kahrını satırlara yükleyen

I

Önce seni gördüm Araf’ta
Sonra senin gözlerinde gözlerimi
Ve sonra her şeyi…
Mukadder bir meçhulde kesişti y/ol…