İnci Germenliler Şiirleri - Şair İnci Ge ...

İstanbul'un zarif boğazında
Üç dizi inci gerdanlık gibi salınan
O görkemli köprüler değildir
Asya'yı Avrupa'ya bağlayan

Doğuyu batıya taşıyan

İLK HAMAM SEFAM

Biz çocukken Mudanya’da bir tane kadınlar hamamı vardı(NUR HAMAMI).1950 li yıllar. Annem senede üç, dört sefer bizi hamama götürür, yıkardı. Diğer zamanlarda evimizin odun sobalı, mermer kurnalı banyosunda yıkardı. O zamanlar, şimdiki gibi sıcak sulu, doğal gazlı, şofbenli, kaloriferli, kombili evler yoktu. Hamama gittiğim ilk günü çok güzel hatırlıyorum. Sanırım beş yaşlarındaydım, henüz okula başlamamıştım. Belki annem daha önce de götürmüş olabilir ama ben onları hatırlayamıyorum. Hamama gideceğimiz zaman annem bir gün önceden, valizi hazırlamaya başlardı. Önce hamam takımlarını sonra çamaşırlarımızı ve giysilerimizi, hamam taslarını, kese, sabun ve sabunlukları koyardı. Onları ütülü en güzel bohçalara sarar, hiçbir şeyin eksik olmamasına dikkat ederdi. Bu hiç de kolay bir iş değildi, o zaman henüz üç kardeştik. Kimseden yardım almadan üç çocuğu, giydirip doyurmak, çamaşırlarını hazırlamak bir hayli zaman alıyordu. Annem çok telaşeli bir kadındı. Zaten çocuklarla şaşkın tavuğa dönmüştü, böyle günlerde ne yapacağını iyice şaşırırdı. Ben ve ablam hamama gideceğiz diye sevinç içindeydik. Annemiz sinirlenip üzülmesin, hamama götürmekten vazgeçmesin diye bir köşeye çekildik ve sessizce küçük kardeşimizle ilgilenmeye başladık. O gün kardeşim biraz hasta gibiydi, annem onu babaannemlere bıraktı. Sonunda annem valizi, çantaları alıp kapıya çıktı: “ Beni hamamda kimseye mahcup etmeyin yoksa sizi bir daha hiçbir yere götürmem” diye tembihledi. Yürüme mesafesinde olan hamama yürüyerek gittik. Hamamın giriş kısmı çok güzeldi, ben her tarafı merakla inceliyordum. Bir tarafı kafesle bir kaç tane localarla ayrılmış, diğer yanları açıktı. Annem, hamamcı teyzeden bir loca istedi ve cüzdanını ona emanet etti. Locanın içinde tahta kerevetler vardı. Annem valizi açtı önce kerevetin üzerine dantelli hamam yaygısını yaydı daha sonra hepimizin havlu ve giysilerini ayrı ayrı dizdi. Natırı çağırıp sırayla hangi havluları getireceğini gösterdi ve hepimiz soyunduk. Annem peştamalla biz iç çamaşırlarımız ile hamamın içine girdik. Önce buhardan bir şey göremedim, gözlerim alışınca ortada mermer göbek taşı, mermer kurnaların başında peştamallı teyzelerin şakır şukur yıkandığını gördüm. Kubbeli tavanındaki pencereyi çok beğendim. Annem teyzelerle selamlaştı ve bir kurna seçip mermerleri yıkadıktan sonra bizi yanına oturttu ve yıkamaya başladı. Bizi güzelce keseleyip sabunluk yaptı, küçük hamam taslarımızla annemin başına su dökmemize, ablamla şakalaşmamıza ses çıkarmadı. Annem hepimize kaşar peynirli gumuç (sandviç) hazırlamış, kimse özenmesin diye soğukluğa çıkardı. Torbadan sandviçlerimizi verdi, hiç unutmam onları öyle bir iştahla yedik ki anlatamam. Bakır tasla ayvayı kırdı (Bıçakla kesilirse buruk olurmuş, o ayvanın tadını hiç unutmadım) portakalı da bölüşüp yedikten sonra tekrar sıcak yere girdik. Annem bizi tekrar yıkadı ve natırdan havlularımızı getirmesini istedi. Havlulara sarıp locaya götürdü. Üşümeyelim diye hemen giydirdi, başımıza da gümüş pullu tülbentler bağladı. Çoraplarımıza, ayakkabılarımıza kadar uğraştı. Biz de annemizin elini öptük: “Sağlık sularınız olsun” deyip o da bizi öptü. Daha sonra bize hamamcı teyzeden Uludağ gazozu aldı ve ortada yanan sobanın arkasına oturduk. Aynı bayram çocukları gibi süslemişti annem bizi. Annem tekrar yıkanmaya içeriye giderken: “Ben de natıra kese yaptırıp biraz sonra geleceğim. Sakın sobaya değmeyin” deyip gitti. Hamama yeni gelen teyzeler, sıcaktan kızaran yanaklarımızı görünce hamamcı teyzeye: “Bu cici kızlar kimin?” diye soruyordu: “Emine hanım’ın kızları”. Başımızda beyaz tülbentler, elimizde gazoz şişeleri, hamama gireni, çıkanı seyrediyor ve çok eğleniyorduk. Nihayet natır teyze, locadan annemin havlularını alıp içeriye götürdü. Sonunda annem kızarmış yanaklarıyla yorgun bir halde locaya girdi. Biraz dinlendikten sonra giyindi ve valizi toplamaya başladı. O zamanlar bir de hamam kültürü vardı. Kadınlar göz ucuyla herkesin bohçalarını hamam takımlarını incelerdi. Beğendikleri bir şey olursa hemen örneğini isterlerdi. Onun için annem hamama giderken en yeni ve en güzel giysilerimizle götürürdü. Annemin patiska ve poplin kumaşlardan dikip ördüğü dantellerle süslediği, Jiponlarımızın, çamaşırlarımızın modelini kızları olan, komşular isterdi. İki, üç saat sonra hamam sefamız bitince ablamla el ele tutuşup annemin arkasından, yürüyerek eve geldik. Annem kapıyı açtı, bir de baktık evin içine dumandan ve yanık kokusundan girilmiyordu. Annem bir çığlık atıp içeriye daldı: “Aman ALLAH’ ım evimiz yanıyor!”. Meğer annem telaşeden, pişirdiği soğanlı et ( yahni )yemeğinin altını, kapatıyorum diye gaz ocağını kısmış. Tencere ve yemek simsiyah kömür olmuş: “Gitti güzel tencerem, gitti canım yemeğim. Emeğime mi yanayım, akşama ne yiyeceğiz, hangisine yanayım” diyerek pencereleri, kapıları açtı ve ağlamaya başladı. Annem ağlayınca bizde korkudan çığlık atıp ağlamaya başladık. Annem bizim korktuğumuzu görünce bize sarıldı: “Korkmayın yavrularım, sağlık olsun. Ya evimiz yanıp kül olsaydı ne yapardık? Şimdi babanıza telefon ederiz, akşam için bize yemeklik getirir” deyip sakinleşti. Çok güzel başlayan bir gün kötü bir sürprizle son bulmuştu. Hamam sefamızdan eser kalmamıştı.

ANILAR…ANILAR…

ISTAKOZUN SESSİZ ÇIĞLIKLARI

1960 lı yıllar, Mudanya da Halit Paşa Mah. de oturduğumuz zamanlar. Sabah kahvaltısını yapmış, babamı işine yolcu etmiştik. Biz ablamla birlikte ortalığı toplarken kapı çalındı. Ablamın kapıyı açmasıyla çığlık atması bir oldu:
"Ayyy! bu ne böyle?” deyip kapıyı kapattı.

ANILAR...ANILAR...
VAN'DA YAŞANMIŞTIR

İSTANBUL SİMİTLERİ

Yıl 1973, VAN /GEVAŞ yolu üzerinde KADEMBAS denilen yerde bulunan Kara Yolları 11. Bölgeye ait kamptayız. Kamp, Van gölü kenarında, yeşillikler ve kavak ağaçları arasında kurulan 2 +1 tek kat üzerine yapılmış 10 adet villa tarzı ev ve yemek salonu olarak kullanılan bir binadan oluşuyordu. Kahvaltı, öğle ve akşam yemekleri orada yeniyordu.

Ne antika insanlar
Şu Japonlar
Rengarenk işlemişler
İncecik porselen fincanları
Allamışlar pullamışlar

Anlayamadım tam yetmiş yıl
Nasıl geldi geçti
Seneler mum misali
Damla damla eridi gitti
Anladım ne yazık ki
Bir ömür böylece bitti

ANILAR...ANILAR...ANILAR...

YALOVA'DA YAŞANMIŞTIR

KADİR GECESİ (KANİ KARACA)

KANADI KUŞUN KANADI

Çırpınıyordu telaşlı bir kuş kafesinde
Sanki özgürlük ateşi yanıyordu
Ürkek kırılgan yüreğinde
Uçmak istiyordu gönlünce

Kardeşin kardeşle kucaklaşması
Bulutlara inat güneş gibidir
Sevgiyle sarılıp koklaşmaları
Gecelere inat seher gibidir.

YAŞANMIŞ GERÇEK BİR OLAY: KEKİK
Otuzlu yaşlardaydım, eşimi yitireli on yıl olmuştu. Kızımla birlikte yaşıyordum, ablam ve çocukları Ankara’dan, Bursa’ya bana misafir gelmişti. Öğlen yemeği için köfte yapmaya başladım, sırasıyla baharatlarını ekledim, tam kekik koyarken çok azaldığını gördüm:
“ Taze ve temiz kekik bulsam da alsam ama nereden bulacağım?” diye düşündüm.
Rahmetli annem her sene pazardan demet demet taze kekik alır, onları yıkayıp kuruturdu. Daha sonra onları kevgirden geçirip kavanozlara koyup bizlere verirdi. Biz de gönül rahatlığıyla yemeklerimizde kullanırdık.
O gün Mudanya’nın bir beldesinde yalnız yaşayan, zengin bir teyzemiz bize gelecekti. Kendi çocuğu olmadığı için sahibi olduğu bir daireyi ablamın üzerine yapacaktı. Teyze benim evime ilk kez gelecekti, hangi dairede oturduğumu bilmediğinden, ablam balkonda onun gelmesini bekliyordu. Ben de ablamın yanına gittim, teyze taksiyle geldi ve elinde kocaman iki paketle taksiden indi. Ablam karşılamak için yanına gitti. Evime buyur ettik, hal hatır sorulduktan sonra teyze paketleri gösterdi: