İnci Germenliler Şiirleri - Şair İnci Ge ...

BESTELENMEYEN GÜFTELER

Dağlara taşlara duvardaki panolara
Sahildeki sandallara kumlara
Martıların kanatlarına
Tozuna aynaların

ANILAR… ANILAR…
BENİ HİÇ YALNIZ BIRAKMADILAR…(YENİ )

BİR ATEŞ SÖNDÜ

ATEŞ GÜRMAN isimli bir ağabeyimiz vardı. Her sene Ekim ayının ilk haftası geldiğinde, Mudanyalılar gurubuna telefon zinciriyle ulaşarak listesinde bulunanları tek tek arar, gelenek haline gelen bu yemekli toplantıya davet ederdi. Tarihin tozunu kaldırmak, yaşanmışlıkları anmak için eski Mudanyalıları bir araya toplar, buluştururdu. Mudanya’nın kendileri için bir SEVDA olduğunu belirten, bu organizasyonu sağlamaya çalışırdı. İzmir’den hiç üşenmeden, bizleri bir araya getirmek için gelirdi. Toplanacağımız restoranla anlaşır, tekrar hepimize yerini bildirirdi. Herkesin isimlerinin yazılı olduğu kartları hazırlar ve gelenlerin boynuna asardı.

Direndiler sabırla inatla
Kara kışın yağmuruna çamuruna
Karına soğuğuna yokluğuna
Yalın ayak başı kabak
Evsiz barksız
Daha düşmeden cemreler

Büyük sıçrayışlarla
Arkama dahi bakmadan
Kaçmak istedim çok uzaklara
Acılarımdan bir kaç adım geriye
Geçmişimden bir kaç adım ileriye
Gölgemden bile

ANILAR...ANILAR...ANILAR...

YALOVA'DA YAŞANMIŞTIR

ÇİĞ BÖREKLER...

Bu boş teneke kutu
Bu boş cam şişe
Yaramaz hiçbir işe
Boşuna saklamayın atın
Demeyin sakın
Etmeyin eylemeyin

DAĞ DAYANIR/MI?

Ufkumun ötelerinde sıra sıra dizili
Başı dumanlı yüce dağlar
Ayırır kara sevdalıları
Hasret çektirir yüreklerini dağlar

DÜDÜKLÜ TENCERELER

Gençliğimden beri nedendir bilemiyorum, düdüklü tencerelerden hep uzak durmuşumdur. Rahmetli annem her zaman hiç çekinmeden kullanırdı. Nohut, fasulye, mısır ve et gibi geç pişen gıdaları düdüklü tencerede pişirirdi. Ben tencerenin buhar saldığını gördüğüm an mutfaktan hemen uzaklaşırdım.
Ankara'da oturan ablamı ziyarete gittiğim, bir gün önce özenle yaptığımız etli lahana sarmalarını yaktığımızın ertesi günü, geceyi kızında geçiren kayınvalidesi sabah eve döndü.

DÜN / YASINA

Gelirken yedi milyarlık dünyasına
Çırılçıplak yapayalnızdı
Aradı ömür boyu ruh ikizini
Ha bugün ha yarın bulurum diye

ANILAR ANILAR (7)
MUDANYA’DA YAŞANMIŞTIR EKMEK FIRINININ KÜREKLERİ
Hayatım boyunca pek çok tehlikeli kazalar atlattım. Sizin de bildiğiniz gibi “Kaza geliyorum demez, geliverir”. Şimdi sizlere bu ilginç kazalardan birini anlatacağım. Annem o gün uzun uğraşlar sonucunda midye dolması yapmıştı. Babam her canı istediğinde Mudanyalı balıkçılara midye siparişi verir, ertesi gün avuç içi büyüklüğünde bir çavalye midyeyi (En az 100 tane) evimize gönderirlerdi. Annem de sırf babam istiyor diye hiç üşenmez o midyeleri saatlerce tel fırçalarla temizler, pırıl pırıl yapardı. Biz de kardeşlerimle etrafına toplanır, annemizi seyrederdik. Daha sonra fıstıklı, kuş üzümlü iç pilavını hazırlar, midyelerin içini doldurup büyük, kalaylı tencereye yerleştirip pişirirdi. Bütün ev mis gibi dolma kokardı. O gün yine midye dolmalarını pişirdi ve bana seslendi:
“İnci babana telefon et kızım, birini gönderip aldırsın. Dolmalar hazır” dedi. Çocukluk işte:
“Anne dolmaları ben götüreceğim” diye tutturdum. Annem kenarlı bir bakır tepsiye midye dolmalarını dizdi, üzerini sarıp fileye yerleştirdi.
“Dikkatli götür kızım sakın düşürme” diye tembih etti. Ben elimde file babama gidiyorum diye sevinçle yola çıktım. Sanırım (11-12) yaşlarındaydım ve çok zayıftım. Babamın iş yeri iskelede ve evimize bir hayli uzaktı. Neyse ben zorlanarak tepsiyi babama götürmeyi başardım. Babamın iş yerine gitmek çok hoşuma gidiyordu. Babam daktiloya temiz kağıt geçirir, yazmama müsaade ederdi. Ben de tek parmakla bir şeyler yazmaya çalışırdım. Bu çalışma beni çok mutlu ederdi. Harflere bastıkça çıkardıkları sesle sanki piyano tuşlarına dokunuyorum diye hayal ederdim. Bir de babam işi icabı geceleri geç geldiğinden onunla vakit geçirmek isterdim. Babam beni elimde tepsiyle görünce şaşırdı: