Sancılı gecelerimi sahte gülüşlerle sabah etmekten,
Yüreğinizde olmayan merhamete seslenmekten,
Yediğim her hançere gül demekten,
Sabrımı zehir edip, yaşattıklarınızı şerbet diye içmekten,
YORULDUM...
Sen Yoktun..
Bi akşam üzeri, yine yenik düştüğüm duygularımıda alıp, attım kendimi dışarıya..
Delirmemek için kaçtığım yanlızlığıda peşime takarak...
Yürürken yenik düştüm göz yaşlarıma..
Oturdum ağladım sen yoktun...
-Nasılsın..
-İyiyim, yani öyle sanıyorum galiba...
-Burdan bakınca pek iyi gözükmüyor gibisin, noldu...
Zaman,
Sabır ve nihayetinde musalla taşı...
Zihnimin en ücralarında bitirdim kendimi..
Kendi kendimin katiliyim.
Ne çektiğim acılar terbiye etti beni,
Nede gördüklerim uslandırdı söz dinlemez yüreğimi..
Bu kara yazgıyı ben yazmadım Baran..
Ne topraksız olmak,
Nede yetim kalmak kimin bu yazgı..
Nefesiz kalmak, yaşarken ölmek kimin..
Ne zaman büyümüşem bende fark etmemişem..
Katran karası çarşafa gizlenmiş ceylan gözlerimle,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!