İhsan Kurt Şiirleri - Şair İhsan Kurt

Bir gittin bin kaldın bende
Gül oldun sen kaldın bende
Tüm çokluğu yok ettin de
Sadece can kaldın bende

Bir bâd-ı saba onsekizlerden
Meltemler denizlerin iyodunu getirir
Pür telaş tepelerden güneş batarken
Ufuklarda renkleri esir eden kızıllık
Anlık ihtişamın gururuyla yükselir
Yağmurlar boğulurken denizlerde

Temmuz ayazlarında dolaşmakta akkorlar
Ki yalnız onlar, ki bulanık, ki paramparça
Ötelerde, berilerde ve de gerilerde
Akıl artı vicdan karışmış anaforlar
Şu fırça med-ceziri donduracak tabloda
Hangi vicdan secdeye varacak son anda

Artık bırakma bizi kaygı mekânlarında,
Mekânları mekânsız yapan korkularla gel.
Yolcusu olmayan yolsuzların hanlarında,
Yalnızlıkları unutturan şarkılarla gel!

Zamanında gel, aşımızda tuzumuz olsun,

Bulunmamış sevgiliyi aradım
Hep hasreti yaşadı damarlarımdaki kan
Hasreti sardı duygularımdaki volkan
Çocukluk sevgilerinde kaldım
Çocukluğumdakileri bulamadım.

Küfür yumakları yüklü iken ensesinde
Bir neşeli kahkaha insanlığın sesinde
Gülleri unutmuş, çarklar kokar nefesinde
Caz mı çalınır tam ortasında yasın
Çağ nasıl yalnızlığını yaşamasın?

“Unutma ki şairleri haykırmayan bir millet
Sevenleri toprak olmuş öksüz çocuk gibidir”
Mehmet Emin Yurdakul

Şairler haykırmıyor!
Hep nefes nefese mısraların soluğu,

Gel diye tüm kapılarımı açtım
Kapılar bana dayandı

Bende durmaksızın yürüyen yollar
Sende yürünenler yandı

Hadi git
İste biraz adalet
Koysunlar sayılara kitaplara
Biraz özgürlük biraz müsavat
Al getir beylerden babalardan
Fazla gitmesin fakire iyi tart

Yıllar az kaldı, çoğalan yıllarla tükendim
Kin tohumlarına gül yaprakları ekendim
Dikensiz güller sunduğum ellere dikendim
İnlemeyi, acıyı beklediler sesimde…