(Not: Bu öyküler kurgudur. Aşağıda okuyacağınız öyküde kurgunun son halkasıdır... Edebiyat halk içinde yapılmadır, yazarlar en az dansözler kadar cesur olmalıdır)
Karlı bir gündü... Yürüyordu peşinde koruma ordusu olmadan... Sabahın daha ilk saatlerinde. Alalede bir insan olmak isterken istemediği makamlara kadar çıkmış çoğu geceler tatlı bir uykuya hasret kalıyordu. Belki de kızacaklarıdı kendisine. Devletin en mühim adamlarından biriydi. Canı çok değerliydi. Allah korusun ya bir şey olsa. Hemen makam odasına geçti. Sıcak çayı geldi 5 dakka içinde... Günlük gazetelere baktı... Bir gazetenin manşeti ilgisini çekti. ' Osmanlı'nın Mirası Nerede Saklanıyor '... Neredeydi sahi... Acaba gazeteler yaptıkları çok gizli çalışmalardan haberdar mı oluyorlardı. Birileri haber mi servis ediyordu... Saat 10.00 gibi birazdan yanına profösör geldi...
- Sayın profösör tarihçilerimizle epeydir araştırıyoruz. Bu konu çok mühim... Bu düğüm çözülecek... Size verdiğimiz desteğin meyvelerini ise göremiyoruz. İşin enteresan tarafı bakın şu manşete. Daha elimizde kayda değer hiçbir şey yok, gazeteler nasıl manşet atıyor. Kim tezgahlıyor bunları. Hala devlet içinde yuvalanan şebekeler mi var.
Prof: Ben de o konuda görüşecektim... Bizlerin dahi çalışmaları böyle engellenmek istiyor. Efendim size sevindirici bir haberim var bugün. Dün bir beyit geçti elimize. Belkide Osmanlı'nın mirasını işaret ediyor beyit. Türkçeye tercümesi tamam ama daha işin içinden çıkamadık....
- Şifrelimi demek istiyorsunuz profösör?
- Evet evet beyitlerde kesinlikle şifre var..
Pamuk prensesin pamuktan bir kalbi varmış. Birgün ormana gezmeye gitmiş, ormanda kaybolmuş. Onu bir kurt görmüş...
- Nereye gidiyorsun Pamuk demiş.
- Sana ne demiş Pamuk Prenses ve yoluna devam etmiş.
Yıl 1988. Bundan tamı tamına 26 önce. Vişne mevsimiydi..
Annem vardı başımızda, babam nerelerdeydi bilmiyorum...
Babam çok ‘ kayıp’ adamdı… O gün,
Evin çatısına ben ve kardeşim kolanlarla çekilmiştik...
Merdiven yoktu… Elma ağacı vardı beride.
Çatıda vişne topluyordu annemler...
En güzel rüyalarla uyan,
Ben kabuslarla baş ederim.
Ayaklarım gitmiyor bir adım öteye
Sen çoktan gittin oysa bilirim...
Sen de bir sırrısın yüreğimin.
Sana yazmazsam, sana yazmazsam...
Çatlayacağım. Patlayacağım...
Her satıra seni yazmayacaksam.
Ben nasıl sabahı edeceğim.
Bari onu de bana sonra bişey deme.
Uyuyamayacağım bak şuan seni
Ne için gittiğini bilmediğindendir,
Üzerine yağmur yağmur çöken karanlık.
Ve bir o kadar içine içine düşersin ki,
Ve ben seni ne çok sevmişim.
Yok belki şimdi yanımda ne sen ne kokun...
Senden uzak kalmak ne büyük ceza.
Bilmiyorum hangi yolun yolcusuymuşum.
Halbuki sana diye çıktım bu yola...
...
Sen de!
Anahtar sende.
Sende, sende olanlar.
Hiç almadım senden, hiç çalmadım.
Mutluluğu bir çırpıda bulanlar var.
Sonra bir ömür mutlu olanlar var.
-
Ömer Faruki
Tüm YorumlarHocam size nasıl ulaşabilirim ?