Altı Şubat ikibin yirmi üçte,
Gece saat dört on yedi de,
Gecenin şafak vaktinde,
Adıyaman oldu Acıyaman .
Dünya su iken gök yok iken bak,
Her cisimde Adem var idi hak,
Kaf dağı başı duman iken bak,
Gökten inen insan Melek idi.
Vurulduğum andan beri hastayım
Sana mercan gözlüm Adıyamanlım
Dert eyledi beni her gün yastayım
Kalbin gurbet bana Adıyamanlım
Yazdan serin gölge veren,
Sensin sensin güzel ağacım.
Kışın ortasından odun veren,
Sensin sensin güzel ağacım.
Çevreme nakışlı renk veren,
Kaz dağını, kaz gibi yoldular,
Dallar kırıldı, yaprak ağladı.
Çiçekleri, gülleri kopardılar,
Ağaçların kabuğunda arı ağladı.
Ağladıkça yârim bu aşk saçılır
Saçıldıkça güneş verir yüzüme
Gözyaşım kızıl gül olur açılır
Hoş koku verir renk verir yüzüme
Az güzelsin ama gönlüm sevdi bir kere
Kendini bu kadar güzel görme sevdiğim
Aynaya bakıp da aldanma rengine
Zamanı gelince anlar ağlarsın sevdiğim
Yine yalnız çıktım gurbet yoluna
Hasretinle yandım ağlıyor gözlerim
Sensiz kalmak çok gidiyor zoruma
Hasretinle yandım ağlıyor gözlerim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!