Haydar Güner Şiirleri - Şair Haydar Güner

Kışın en çetin günlerinde,
Erzincan uykusundan fırladı,
27 Aralık’ta, gece yarısına yakın,
yer altından yükseldi dev bir hıçkırık.

7,9 büyüklüğünde,

“Sevmenin bile yoksullukla yargılandığı bir ülkede, aşk değil; kira fişi kesiliyor gençliğe.”

Bir yüzük alamadığı için
Bir ömrü yalnız geçiren gençler ülkesi burası
Çeyiz sandığı değil, borç defteri açılıyor nişanlarda
Nikâh memurları tanıklık ediyor

— Adanmış bir yoksulluğun onuru adına —

Fakir doğduk biz,
Kundakta bez yerine
Annelerimizin duasına sarıldık.
Komşudan ekmek istedik mi

Bir düş gibi çökerdi gökyüzü,
yolunu unuturdu yıldızlar.
Bir fısıltının peşinde giderdim ben,
adını ezbere bilmeden.

Sorardım kendime:

Uykusuzum yine bu gece.
Gözlerim, sabahı görmemiş çocuklar gibi kızarık.
Kalbim, işaret fişeğini bekleyen bir çatının altında.

Kulağım açık:
Her an bir şehir daha ayağa kalkabilir.

Saatlerin bile yürümekten vazgeçtiği bir vakitte
sessizliği omuzlayıp çıktım yola.
Ne kimlik soran oldu,
ne yön gösteren.

Cebimde yalnızca

Geceyle gelir bazı anılar
Zifiri korkunun içinden
Sürünerek girer hücre kapısından
Saklanır ranzaların altına
Gardiyanın adım sesinde titrer

Geleceği diplomayla değil, onuruyla kurmak isteyen gençlerin sessiz çığlığı…

Düğün hayali kurmuyor artık gençler,
Altın değil, umut bile pahalı.
Bir yüzüğü değil
Bir evi, bir işi, bir yarını soruyor annesine

1 Şubat 1944, sabahın ilk nefesinde,
saat 05.22’de sarsıldı toprak.
Gerede, derin uykusundan fırladı,
7.4 büyüklüğünde bir fırtına
IX–X şiddetiyle vurdu,
yer yer yıkıldı, yer yer sustu.

Sürgündeydi kelimelerim,
yüzüne değmekten çekinen bir bakış gibi.
Sokağın en tenha yerinden geçiyordum—
arkamda eski bir gece,
önümde kayıp bir adresin yankısı.