Hayat Yorgunluğu Şiiri - Halil Kumcu

Hayallerim mi yorgun, ben mi?
Bu kırgınlık, bu hüzün neden?
Bir şey var buramda, görülmeyen,
Hissedilmeyen, günden güne kemiren.

Yol uzun mu uzun, yürek dilsiz.
Yoruldum, en çok da kendimden.
Bu yorgunluk, hayat yorgunluğu.
Uzanıp geçsem bir sevginin göğsünden.

Gitmeye cesaretim yok; kılım kıpırdamıyor.
Kalsam, kırıklar arasında yaşamaktan yoruldum.
O kadar yorgunum işte, susup da ağlasam,
Anılar yorgun, yarınlar yorgun; sanki ölü doğdum.

Küs değilim, en uzun yol içim benim.
Kolumu kanadımı kırmışlar; öyle yorgunum işte.
Gökyüzünü kaybetmiş bir kuş, hüznü içinde,
Sırtımda, omzumda taşıdıklarımla giderim birlikte.

Kuru topraklar gibi dağılıyorum.
Kederli akşamlarım yosun tutmuyor.
Bu kirpiklerimden düşen hayat yorgunluğu,
Birkaç satır, birkaç cümle yetmiyor.

Nasılsın diye sormayın, tarifi yok; yorgunum.
İliklerime kadar da kırgın, canım üşüyor.
Ayaklarım değil, kalbim yorulmuş.
Yırtılmış parçalarım, tekrar tekrar yapışmıyor.