Hasan Karahisar Şiirleri - Şair Hasan Ka ...

Gurbet elde kaldım gönlüm yaralı
Gam, keder sorarsan o da sevdalı
Kendine bir yürek buldu bulalı
Halini görseydin gülerdin belki.

Sen gideli inan halim perişan

Kendine bir dünya her daim kurar,
Yıkmazsan onu sen, vermez bir zarar.
Yalnız şunu bil ki, tutmazsa ayar;
Atası durmadan saçını yolar.

Çocuklar uslanmaz her daim azar.

Ne Muzafferler gördü bu vatan binlerce kefensiz yatan
“Ölmeyi korkudan değil! ...” diye sözünü başlatan
“Vatana lazım olduğumuzdan...” diyerek kesip atan
“İstemiyorduk! ” derken yerin dibine batan

Hiç düşünmemişlerdi bile bıraktıklarına dönmeyi

CANAN
Kokun ekmek kokusu bana
Fırından yeni çıkmış
Nasıl güzel gelirse aç insana
Yemek isterim
Başlayıp ucundan

Hayatını kazanırken nasır tutmuş, ama bana pamuk gibi gelen ellerinden; Rabbi’ne olan şükründen nurlanmış ve helâl rızkla kanlanmış pembe yanaklarından öperim. O menekşe gözlerinden hayalim hiç eksilmesin isterim. Bir de iyilik için çarpan o tertemiz yüreğinde hep kalmayı dilerim.
Canım annem, hani derdin ya: “Yavrum sen doğduğunda sevinemedim pek; herkes öldü diye bana baş sağlığı dilerken ben koşarak gittim bir soğan buldum, ezdim, burnuna tuttuğumda aksırarak uyandın ve ağlamaya başladın. Acaba dünyaları verseler bu mutluluğu değişir miydim? ”
Hayat benim için böyle hazin başlamış. Öncesinde sana ne yorgunluklar ne eziyetler ne sancılar çektirdiğimi sen biliyorsun. Ne ben sordum ne de sen anlattın. Zaten beni üzmeye hiç kıyamazdın.
Küçükken bana nasıl hitap ettiğini hatırlıyorum; yavrum, canım, aşkım, benim yavrum, ceylanım, nar tanem, nur tanem, bir tanem… Daha hangisini sayayım bu güzelliklerin.
Beni kucaklarken bir sıkışın vardı ki; nefes almadan bir müddet öylece kalırdım. “Hıııh” diye bir ses nefesimle birlikte ancak çıkardı. Tabiî ki hasret giderdiğimiz zamanlar.
Yatarken bana öğrettiğin duayı hâlâ hatırlıyorum. Ben de çocuklarıma öğrettim: “Yattım sağıma, döndüm soluma, melekler şahit olsun dinime imanıma. Ölürsem, eşhedüen la ilahe illallah, ölmezsem şükür elhamdu lillah.”

Dedim:
“Mazimi getirin geriye! ”
Tarihin gözünden düştüm;
Geçmişin kulağını çektim diye.
Gerçeğimi bilmek istiyordum,
Şüphe etmekti tek suçum;

Kalçasına vurunca göğsüyle
Sürüye saldıran kurtların
Belini çıkarır adı vefadır
Kendini çepeçevre kuşatan
Zaman fitnesine karşı
Fıtrat zırhıyla karşı koyar

Sır saklamaz ayna neden?
Vefa yok mu bu cepheden?
Belli değil çıkmış nerden?
Bu izler de ta derinden!

Sende gördüm yüzüm güler,

Başladı her şey bir damla hor ve hakir suyla.
Canlara can – bi iznillah – bir damla suyla.

Akıl dehlizinde yolunu kaybetti Kabil.
Esir düşmesinin gönlüne ve nefsine bedelini
Reddedilmesiyle ödedi adağının.

İnsan niçin sever doğduğu yeri?
Her köşesinde gizlidir bir eğeri,
Döktüğü gözyaşı, alın teri,
Yaşadığı mağlubiyeti, zaferi...

İnsan niçin sever ailesini?