Birini sevdim, varoldum kendi aynam da,
Sonra ayrıldım, kayboldum akşamlar da.
Diğeri beni sevdi, tutku buldu aşkım da,
Sonra ayrıldı, kayboldu yangınlar da.
Sokaklar ne kadar sessiz,
Ne kadar da derin bir uykuda herkes,
Rüzgarlar bile sus-pus olmuş,
Bir damla bile yok deli yağmura ait.
Ölüm gibi herşey, kıyametin habercisi gibi...
Mevsim sonbahar, sonbahardan eser bile yok.
Ağlamak için,
Hüzünlenmeyi bekleme.
Bırak kendini o göyaşları,
Dereler gibi, nehirler gibi,
Pınarlar gibi çağlasın,
Bırak gözlerin kendi ağlasın...
Bir ayrılık akşamıydık seninle ben,
Dudaklarımız da sıradan sözcükler,
Göz bebeklerimiz de umarsız,
Ama yoksul bakışlar ve korkular,
Yüzümüzde hüznün resmi vardı.
Bir deniz kenarındaydım,
Durgundum, bakışlarım yorgun,
Beynimde düşünceler,
Gözlerimde mavi sular,
Kafamın üstünde uçuşan martılar vardı.
Aydınlık zamanlara sor beni,
Hangi karanlık akşamlarda özgür olmuş bu ruhum.
Sor beni ey adı yüreğimde saklı, gülüşü seyyah sevgilim,
Hangi an beni anlamlaştırmıştır, anıları yaşarken simsiyah odamda.
Büyüttüğüm o masum sevdaları, zihnim kaldırırmı hatırlarsam,
En güzel aşk yalnızlıktır ve en kutsal sevgi uzaktan sevmektir
yaşamadan, öğrenmeden, acı çekmeden, kaçmadan, ayrılık korkusu olmadan.
Hafif adımlarla yaklaşıyor
O aşktan sonra ki ayrılık olan rezillik,
Önce kaybetmenin verdiği keder,
Sonra gözlerin yavaş yavaş yaşlanması,
Saçlara ak düşmesi,
Yüzdeki ifadenin açıkca acıyı anlatması...
En güzel tebessüm gözlerindeydi
En güzel sözleri gözlerin söylerdi
Ve en sadık onlardı...gözlerin...
En mutlu olduğum an baktığın andı
En mutsuz olduğum ansa uyuduğun zaman.
Birtek resmin kaldı bende,
Baktıkça seni hatırlıyorum.
Baktıkça hep gözümün önün de,
Hep aklım da o günler...
O günleri hatırladıkça,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!