Hamit Kalkan Şiirleri - Şair Hamit Kalkan

Doğmayacak bu şafak boş yere bekliyorum.
Karanlıkta yıldızlar parlasada boşuna.
Hayalle yaşamaya kaderimdir diyorum,
Anıldıkça kulağım çınlasada boşuna.

Hani,nerede? Gece doğan solgun mehtabım.

Ne kara kış oldun, nede baharım
İşte ben canımı buna sıkarım.
Mutluluklar senin olsun güzelim
Üzme kendini, ben beni yakarım.

Cebelleşme boşa kendi duygunla

Haydi tutuver elimden
Götür beni duvarlar arasından
Buğulu bir bakışın yangısındayım
O kadar çok sıkıldım ki burasından

Hala kulaklarımı çınlatıyor

Gurbet gurbet deyip,nihayet gidip
İlk güneş doğunca gelmek istedim.
Düşünceleri bir kenara itip
Hasreti,özlemi silmek istedim.

Olmadı.Bağrımda hasret yandıkça

Avuçlarının içi kirlenmeden
Elinin tersiyle at kenara
Yüzüne düşen gülleri
Gölge etmesinler ay yüzüne.
Bulaşmasın kokusu tenine
Aç avuçlarını

Şu fani dünyada gönlüme göre
Olamıyorum ki mutlu olayım.
Güzelden ırağım benzerim köre
Göremiyorum ki mutlu olayım.

Mutluluğum olmuş vah ara ara

Ey! Sevgilim seni düşünmek ile
Gecelerim gündüz oldu ağlarım.
Çile çekmek kolay geliyor dile
Gözlerim yaşlarla doldu ağlarım.

Mutlaka soldum ne zaman açtıysam

Baharın gelince bulanır suyun
Neden üzgün üzgün durursun köyüm
Mevsimlere göre değişir huyun
Neden mahzun mahzun durursun köyüm.

Ağaçların vardır çiçekler açmış

Kocaman tepede yalnız bir ağaç
Ne bir seveni var ne de sevgilisi.
Dalları uzanmış bak kulaç kulaç
Çok yalnız,çok garip,yoktur kimsesi.

Baharda yağmurlar yağar üstüne

İşte yeni bir gün,yeni bir çocuk.
Yine ağlayarak açılan gözler.
Feryadı korkudan,dudağı uçuk
Hayat arıyordu gerilen yüzler.

Doğan güneş: Yükselirken kıbleye