Halil Yılmaz Hıtmiye Şiirleri - Şair Hal ...

Hüzün mevsimi
Bilinse de sonbahar
Ölümsüz bütün âşklar
Hep sonbaharda başlar
Güneşin geceyi kovması gibi
Eridi içimdeki buzdan donuk duygular

Bu topraklarda
Umutlar tutsak, umutlar yasta
Umutlar kış karanlık
Gecelerden de kara
Kan ağlıyor akşamlar
Gündüzler çığlık çığlığa

Hain ve karanlık gecelerde
Ölüm kusan mavzerleriyle
Pusuya yatmış
Eşkıya safıdır yokluğun içimde
Sen olmazsan
Çiğli şafaklar sökmüyor

Onlar
Yurtlarını
İbadet eder gibi sevenleri
Kan ve kasvet yüklü dünyaya
Tedirgin
Ve ürkek ürkek bakan

Kıraç
Kurak
Yeni sürülmüş yamaçlar gibi
Ak alınları çizgi çizgi
Toprak renkli
Kavruk yüzlü

Hasretlim
Su boylu sultanım
Kınalı kekliğim
Yine mektup göndermiş
Zılgıt zılgıt ağlıyor
Gözyaşları sicim olmuş akıyor

Ürkekti
Kırılgan bakışlı
Nazlı bir ceylandı
Ölümüne pike yapan
Özgürlüğe doymayan
Martıları düşlerdi

Bilemezsin, anlayamazsın
Canımdan can
Ömrümden ömür kopar
Her usuma düşende
Gitme
Muhannete muhtaç etme, demeye

Seni gördüğüm
Tanıdığımdan günden beri
Sarhoşum bahar gibi
Deli bir kısrağın
Nallarıyla parçalanmış
Toprak gibiyim

Hoyrattır
Yalnızlığın hoyrat
Gizemli geceler gibi
Uzun
Ürkütücü
Derin