Bir insan nasil sever lan körü körüne
Nasil sever de görmez sevilmedigini
Hayatini , Kariyerini , Ailesini , Gencligini
Hayallerini , Herseyini silecek kadar nasil sever.
Bir gülümsemeyi bile cok görmüsler bana
Bir gün gelir de unuturuz sanıyorlar,
Oysa bazı acılar sadece susar, ama hiçbir zaman geçmez.
Kimi geceler vardır, sessizliğin ortasında için yırtılır da bağırırsın,
Kimse duymaz; çünkü kötülüğü yapanlar çoktan uyumuştur vicdansız uykularında.
İyi niyetini kalkan bildiler,
Ama o kalkanla seni ilk vuranlar da onlar olmadı mı?
Beni sevdiklerini söylediler,
Ama en derin yarayı hep o cümlelerin içinden aldım.
“Yanındayım” dediler ya hani,
O cümle çökünce üstüme, altında kalan ben oldum.
Güvendim…
Elini uzatana değil, içimi görene…
Bir sesin kalmış kulağımda,
Ne zaman duysam, içime yağmur yağıyor.
Zaman bile senden sonra,
Dakika değil…
Bir mahkeme gibi geçiyor.
Ben neyim var neyim yoksa saydım içimden.
Seni koparıp fırlattım, söktüm yüreğimden.
Yerine, umut ektim,yeşersin yeniden.
Bir daha, ayrılmayalım, nar çiçeğim.
Yüzüm gülmüyor artık,
Gülerken bile bir cenaze havası var.
Adını biri ansa, içimden bir şey kopuyor,
Yıkılmayan yanım kalmadı, yemin ederim.
Bu sessizlik içinde benden ne yapmamı bekliyorsun,
Gözlerinde kaybolmuş bir sorunun cevabını mı arıyorum,
Yoksa kelimelerin benden bir adım atmamı mı istiyor,
Söyle, susmamı mı bekliyorsun, yoksa konuşmamı mı?
BANA UNUT DEDILER… UNUTAMADIM
GECMISIMI, BU GÜNÜMÜ DÜN´ÜMÜ TOPLADIM DA
YARINIMDAN, YARINIMDAN SENI CIKARAMADIM
NE YASARSAN ANINDA YASA DERDI BUYUKLERIM
O AN , O AN VE SONRASI
Seninle başlamadı bu eksiklik duygusu,
Ama seninle tamamlanabileceğine çok inandım.
Çünkü bir şehirde değil, bir yoksunlukta buldum seni,
Ve o günden beri hiçbir kalabalık tam dolmadı içime.
Adını anmadım çoğu zaman,
Sev ama karşılık bulma,
Aşkın ağırlığını taşı.
Yüreğin yansın hasretle,
Yalnız kal, taş gibi.
Özle, derinlerde sakla,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!