Kalbimdeki Yara
Bir bahar sabahı, gözlerinle uyandım
Kalbimdeki güneş, seninle doğardı
Ellerin ellerimde, dünyam aydınlanırdı
Şimdi karanlıkta, yalnızım ve sensizim
Ben sadece sevdim seni,
Ne bir hesapla ne de bir beklentiyle…
Varlığın iyi gelsin diye geldim,
Yanında eksilmeyeyim diye çabaladım.
Ama sen hep başka bir yerden baktın bana,
Kalbimle konuşamadın,
Aynı odada susmak en gürültülü vedadır.
Bazen gitmek ses etmez,
Ama kalmamak bağırır…
Bir bakışla çözülür, yıllarca kurulan ne varsa,
Ve o an, kimse bilmez neye kırıldığını.
Sana susarak anlattım her şeyi,
Anlamadın…
Gözümden değil, içimden aktı bu kan,
Sarılmadın.
Ben bir kere sevdim be kadın,
Karanlıkta kal, çıkma aydınlığa
Bu beddua sana, sonsuz acılar sana gelsin
Yalnızlık yoldaşınsa, dertlerde peşini hic bırakmasın
Her adımda yıkıl, düş, hiç kalkamayasın
Perdeler rüzgârı içeri almıyor,
Sokağın sesi bile unuttu ismimi.
Aynada bir yüz var, tanımıyor beni.
Geceden arta kalan ne varsa içimde,
Sabaha varmadan ölmek istiyor.
Yedi yaşında öğrendim, can yanarken nasıl susulurmuş,
Kırılan oyuncak değilmiş aslında çocukluk,
Bazen bir merdivenin başında başlar düşmek,
Ve yıllar geçer de, kimse kaldırmaz seni yerden.
Babamın gölgesinde değil, ellerinde çürüdü ilk gençliğim,
Bir gün gözlerini kapat,
Kendi içine bak.
Orada yıllardır susturduğun çocuk oturuyor hâlâ,
Dizlerinde toz, elinde yarım kalmış bir oyuncak.
Sor ona,
Niye büyüdün bu kadar hızlı?
Kırık Dallar
Gözlerinle başlayan, bir masal gibiydi bu aşk
Ellerinle yazılan, gönlümde iz bırakan
Her bakışınla kalbim, yeniden atardı
Şimdi sensiz her an, bir ölüm sancısı
Bazen kırmızı bir otobüse binip gitmeli,
Şoföre sormadan “Son durak neresi?” diye.
Aşkın en güzel durağında inemedik belki ama,
En ucuz bileti de kestirmedik kimseye.
Yol uzun, biz sustuk, şehir dilsiz kaldı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!