Anlamadım bu nasıl bir sevda
İki yabancıyız hala uzaktan uzağa
Anlamadım bu nasıl bir sevda
Sadece günaydın kuru bir merhaba
Anlamadım bu nasıl bir sevda
Ortak hiçbir noktamız yok, benim kurduğum hayaller dışında…
Ben henüz aşkı yaşamadım,
Yaşatmadılar.
O tertemiz düşlerine, kara çalınan kızlar var.
Ümitleri sokak ortasında bırakılan bebekler gibi öksüz kalan kızlar.
O bizim erkek dediğimiz, delikanlı dediğimiz zatlar var.
Çok insan var ortada dolaşan, insanlığın hiç bir sıfatını taşımayanlar.
Savaşın tam ortasında kalmışım.
Yürekli sevdaların,
Bir kahpe kurşunla yok olmasına,
Bende sesimi çıkaramamışım.
Elimi hangi yana atsam,
Hayalini kurmuyorum artık,
Gözlerim açık senin o kapıdan içeri gireceğin günü bekliyorum.
Hayal kurmuyorum artık,
Çünkü öğrendim, hayallerime hayal kurduğum kişinin hayalinin gerçek olmasıyla kavuşacağımı.
Ve öğrendim artık boş hayallerin gün geldiğinde içini dolduran bir sebebin olacağını.
Hayalim ol, ömür boyu onla yaşayayım.
Vazgeçmek korkakların işidir.
Seven sevdiğinden hiç vaz geçer mi?
Sebepsiz akıyorsa gözlerden yaşlar,
Bu acının, kaybetmenin ve çaresizliğin eseridir
Seven sevdiğini hiç üzer mi?
***
Serseri bir rüzgârın esintisine kapıldı yine gönlüm. Şimdi beni alıp hangi çıkmaza savuracak diye bekler oldum sanki. Ne ağırlığınca bedenim mani olur buna, nede dermanı kalmayan ellerim tutar bir dalı sıkıca. Belki diner rüzgârın şiddeti, kendimi kekik kokuları altında bir kayanın dibinde bulurum. Ya da bir ağacın gölgesine yavru bir güvercin gibi koyuverir rüzgâr ana.
Yapraklar dökülüyordu koca gövdemden teker teker. Hepsine salkım saçak savruluyordu üçer beşer. Kimisi bir pabucun altında eziliyor, sesini duyuramıyor, sonra efkârından sararıyordu. Kimisi de üzüntüsünden ağlıyor, o nemli yüzünün solgun damarlarına, pabucun topuğuyla basılmasına, hiç razı gelmiyor ve acısını insanoğlundan çıkarıyordu.
Bu doyumsuz görsel bir şölen olan sonbahar, beni alır ve her seferinde başka iklimlere koyar. Bende mevsim yaz iken yüreğim kan ağlar. Ama sağanak halinde yağan yağmur, bedenimin yüksek rakımlarında yani gözlerimde karla tanışır. Baharda sel olur toprakla buluşur. Irmaklardan, göllere, oradan denizlere akar.
Ve en sonunda sel olur sensizliğim, bendime bile sığmayan gözyaşlarımla dolup taşar…
Suskunluğumun ardındaki tek sebebimsin sen...! ! !
Bendeki seni göremeyecek kadar körsün sen...! ! !
Hiç bir şey demem dilim sen fikrim sen...! ! !
Belki de senin için hiç birşeyimdir BEN:(((
Yokluğunu adım adım yaşıyorum sokaklar da
Silinmiyor gözlerimden o son bakışın hep aklımda
Harabe olmuş yıkılsa da hayallerim
Ben sende kalan o sevgimin peşindeyim
Ağlarım taş duvarlar yıkılır üzerime
Dün geceydi benim umutlarımı hayallerimi yıkan
O pervasızca konuşmalardı bizi bizden ayıran
Karanlığın koynunda uyurken sabah olmadan
Sen miydin yoksa bu yüreğimi ateşe atan?
*
Gecenin karanlığında boğuluyorum
Köhne bir yaşamın en derin çığlığıdır bu serzenişim
Her yer kapkaranlık çaresizlik içime işlemiş bir kere
Yalnızlık; geceler boyu süren, uykularımı kaçıran,
En derin duygularımı körelten keskin bir belaydı belki de
Geçmişim idam sehpalarında boy gösteren figüran misali
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!