Ben hayatım boyunca ,en çok kendime zarar verdim.
Beni üzmelerine, hep izin verdim.
En çok, değer verdiklerim sırtımdan vurdu.
Çaresizliğim ile en çok, değer verdiklerim dalga geçti.
Canıma,bıçağı sapladın, en derinden.
Seni böyle,delice severken,çekip gittin aniden.
Yağmurlar, senin için yağdı bu gece yokluğundan,
Hic mi sevmedin beni? söylesene vefasız.
Gecelerin, sessizliği sardı içimi.
Kimseye,güvenemiyorum,dost kalmamış.
Arkanı dönmenle,vuruyorlar sırtına hançeri.
En iyi dost,gecelerdir.
Karanlık dünya içine alıyordu seni,
Bizi artık sırdaş ölüm ayırıyordu.
Yokluğun, kor ateşler gibi düştü yüreğime;
Oysa yolun başlarındaydık, hani?
Hayatın acımasız kollarındayım.
Sevdiğimden uzak, gözümün önünde ama ulaşamıyorum.
Dokunmak, onu hissetmek istiyorum, yapamıyorum.
Sadece hayellerimde, yüreğimde hissediyorum.
Hayatım boyunca, herşeyin diyetini ödedim.
Ayrılıklara, aldatmalara, dışlanmalara alıştım.
Yinede kimseye ödün, vermedim.
Kimseye eyvallahım yok, elhamdülillah.
Hep istediğim, bir avuç mutluluktu.
Bu hayat, onu bize çok gördü.
Bir avuç mutluluk yerine, mutsuzluk almışım biriktirmişim.
Can dediğim herkesin, beni sırtımdan vurduğunu.
Kendi gözümle gördüm.
Gelgitlerde savurma beni,
Gözümdeki yaşlarla soldurma beni.
Sevdanla yak ama kül etme beni,
Yüzümü seven, kalbimi de sevsin bari.
Aşk, o kadar tuhaf bir duygu, anlatılmıyor.
İnsanı mutluluktan, havalarada uçuruyor,
Mutsuz edip, karalarıda bağlatabiliyor.
Ne garip şeysin sen aşk, insanı bir birine bağlıyor.
Sevilen sevmeyi bilmiyo ki, değer bilsin.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!