Gürsel Pal Şiirleri - Şair Gürsel Pal

İzmir sen kokuyor,
Sen İzmir kokuyorsun.
Konak iskelesinde ki vapurlar da,
Bir simit parçası için uçan martılar da,
Hep sen varsın İzmirin sokakların da.
Kemeraltı pazarında ki kalabalık sokaklar da

En azından gitme kal diyebilirdin
Ben giderken.
Bir tek kelimeydi istediğim oysa,
Yaşanmışlıkların anısına.
Ben en çok senli anları bıraktım

Canımsın,
SEN BENİM DİĞER YARIMSIN.
HİÇ DOĞMUYACAK OLSADA GÜNEŞ
GÖKYÜZÜNDE IŞILDIYAN AY'IMSIN.
SEN BENİM YAŞADIĞIM ANIMSIN.
DÜN DÜNDE KALDI SENİNLE,

Dar ağacında sevdam,
Ben yine de seni sevmekteyim
Bir ucu ölüm olsa da,
Hala o gözlerini görmekteyim.

Dar ağacında sevdam,

En zor olan aslında,
En kolay olandı.
Sevgiyle bakabilmekti hayata
Geriye kalan koca bir yalandı.
Her şey sevgiyle başlar aslında,
Hayatın amacında

Beni sevdiğin biliyorum yalandı,
Yüreğim hep sana kandı, sana yandı.
İsmin daima dilime dolanandı
Çok geç artık sevdiğim, aşk sınıfta kaldı.
Bilinmezliğinde yürüdüm gündüz ve gece,
İnsan hiç bir şeyi görmüyor, birini sevince.

Gözlerim çok uzaklarda olan,
Günün batışını izlemekte.
Oysa elimi tutsam dokunacağım sarı güneşe.
Bir martı çığlığı geliyor Deniz olmayan bu şehre,
Bir vapurun denizi yararak ilerleyişinin sesi,
Köpükleri görüyorum sanki gün batımında,

Neredeysem oradayım ama...
Burada olduğum için sanma ki,
Zayi değil anılarım.
Ben bende beni kaybetmişliğimin içinde
Seni aramaktayım.
Buradaysam, oradayım.

Düşmüşüm yerlere,
ELİMDEN TUTANIM YOK ANNE.
NE BİR DOST, NE BİR SEVGİLİ.
ÜSTÜME HER KEZ BASIP GEÇMEKTE.
DÜŞMÜŞÜM YERLERE,
DÜŞMÜŞÜM ANNE.

Bir sabah ansızın çektim gittim yanından.
Ardımda kocaman bir sevdaydı bıraktığım,
Biliyorum.
Sanma ki isteyerek di bu ayrılık.
Bile bile sevdasını bırakır mı insan geride,
Elimde olsa dönmezmiydim,