Hasretin neredeyse yerinden çıkaracak yüreğimi
Özledim o hayatımın tek anlamı gözlerini
Yokluğunun öyle derin sızıları varki
Yok ediyor içimin her zerresini
Hani diyorumya şu şiirler gözlerinle buluşmasa
Ben seni nasıl sevmem
Gönül coğrafyamın
Erciyesi olmuşken
Ben seni nasıl sevmem
Her cümlemin yolu
Ne diyordu o eski şarkı
Sevemez kimse seni mi?
Oysa sende sevemezsin
Benim gibi hiç kimseyi
Adınla başladı senli fırtına
Ah İstanbul
Şimdi seni öpmek vardı boğazından
Ve eşlik etmeliydi martıların sesi
O Buseler dökülürken dudağımdan
Sonra Gözlerin gülmeliydi Kızkulesi
Galata Seni seviyorum derken karşıdan
“Aşk” dedi,masum bir sesle
Ve o aşk kelimesi,
Dünyamın en güzel
Melodisiydi.
Duymasaydım inanmazdım da
Duydum işte,herkes sustu
Bir ses doyurabilir mi insanı
Yada bir kaç cümle
Alabilir mi
Şu hayatın yorgunluğunu
Bir kişi bir dünya eder mi
Bir nefes bir ömür sürer mi
Hadi bırak beni,bildiğin gibi
Zalim bile,koyamam ismini
Bu gidişin,benden ilk değilki
Unuttum sanma,daha öncelerini
Bahane uydurmana,gerek yok inan
Hadi git
Açtım bütün kapıları
Göğüs kafesimde
Hadi git
Uç daha sıcak yüreklere
Küsmeden şu hayat can nefesine
Hani geldim diye ağlıyordu İstanbul’un
Ve ben sensiz İstanbul gibiyim
Soğuk rüzgarlar esiyor içimde
Titriyor bu kimsesiz biçare
Zaman sensizliğe kurulmuş yeryüzünde
Ah sen yanım
Özlemlerim nasılda yarım
Acıyor hasret düşmüş hayatım
Ve her gece başımda bu yangın
Kelamı olmuşsun suskun dünyamın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!