Gülsen Gönenç Şiirleri - Şair Gülsen Gönenç

Üstad demiş ki:
Yazmasaydım çıldıracaktım.

Ben o kadar iyi yazamıyorum demek ki...

Saçlarım balerin, tenin müzik kutusuydu,
Göğüs uçların, gözbebeklerimin haresi,
Ve dudaklarını koklarken,
Ah işte, tam o an derken,
Birden kapanınca kutu
Ruhum sıkıştı.

Ne kadar şanslıyız!
Derler ki, her güzel şeyin bir sonu vardır,
Başlamak sona bir adım daha yaklaşmaktır,
Demek ki, bizimki hiç bitmeyecek.

Başın dizlerimde,
Sen yine şiirler oku,
Kan kokanlardan;
Okurken titresim dizlerim.
Sonra bir tane de vanilya kokandan;
Uyuyalım.

- Canım dostuma -

Salt çırpmayı bilen kanatlar kırıldığında,
Arınma coşkusu şemsiyesi yırtıldığında,
Açılan parantezleri kapamaya gerek kalmadığında
Ve hiçbir zaman kurtulmayacağımızı anladığım

Ağır niceliklerin hafifliği,
hafif niteliklerin ağırlığı ile
kamburlaşmış kalbe sorarım:

Neden uslu durmazsın?
Sen taşıdıkça onlar taşınacak.

Kar kış rüzgar ayaz demeden büyümüş
Yüreğine gömdüğü çiçek tohumları
Ağzından fışkırıyor
Konuşurken saçılıyor etrafa taçlar yapraklar

Bilse de engelleyemeceğini

Ben adanın tepesinde
Onlarsa benim tepemde
Çığlık atıyorlar
Anne ağlamak istemiyoruz

Bilirim ki çok ağladınız

Tabelayı okudum:
Çıkmaz Aşk.
Bile bile girdim.
Boşversene.
Can çıkar, çıkmaz aşk!

Ağlak mızrak olmak nedir bilir misin?
Hem ağlayıp hem acıtmak,
Hem acıyıp hem ağlatmak,
Varolmak için açılan yaralarla
Koca bir hiç olmak.